Πανόρμου λοιπόν, στην πλατεία, δίπλα στην μπούκα του μετρό.

Ακουμπιστός στο κάγκελο, παίρνοντας μια πεντάλεπτη ανάσα από την κλεισούρα του γραφείου. Κόσμος πολύς, μπαίνει, βγαίνει, ανεβαίνει, κατεβαίνει, άλλοι ράθυμα, άλλοι βιαστικά, ταμπούρλο διαφορετικό ο καθένας και στον δικό του ρυθμό. Και όπως αδιάφορα χαζεύεις την πολυκοσμία, έτσι βαριεστημένα αφήνεις την ματιά σου να περιεργαστεί τον διπλανό σου. 60άρης ή κακοζωισμένος 50άρης, μετρίου αναστήματος, μέτριας διάπλασης, μέτριας… ζωής.

Και την ώρα που πας να πάρεις το βλέμμα σου παραπέρα, κοιτάς τα μάτια του. Και τις αλήθειες του μαζί, να σου λένε ‘’Είμαι μόνος, δεν έχω πού να πάω, σε ποιον να μιλήσω’’. Και αρχίζεις να παρατηρείς τον παραδίπλα, τον απέναντι. Αυτούς τους δύο στο παγκάκι, που τελικά δεν ήταν δύο, αλλά ένας και μία, ή μάλλον μισός και μισή. Και τις δικές τους αλήθειες.

Μοναχικές κουκίδες στον καμβά της πόλης, κρύβουν την σιωπή τους μέσα στην βοή της. Τοποθετούνται μαζί με τους ‘’άλλους’’, μόλις ένα μέτρο πιο ‘κει, κι είναι σαν να μιλούν, να γελούν, να περπατούν έχοντας να πάνε κάπου. Σαν.