Βάφουμε τους τοίχους, τα αγάλματα, τα παγκάκια, κολλάμε τσίχλες στα θρανία μας, χαράζουμε λέξεις μίσους όπου μας δοθεί η ευκαιρία.

Μιλάμε και αγαπάμε όπως ζούμε, βρώμικα, φτύνοντας τον συνάνθρωπο και τους ανθρώπους της ζωής μας, ρυπαίνοντας με το ύψος της φωνής μας την δική του θέση, την ίδια του την ύπαρξη. Τον σπρώχνουμε με λέξεις ξύλινες, επιθετικές, απάνθρωπες. Είναι εχθρός μας και είμαστε εχθροί του, εμπόδιο ο ένας του άλλου στον σκοπό μας, της άνευ όρων και ουσίας επικράτησης.

Της επικράτησης του μηδέν, του τίποτα. Γιατί το τίποτα είναι εύκολο, είναι ό,τι πρέπει για την φτήνια μας, για την κοινωνία της ήσσονος προσπάθειας που έχουμε δημιουργήσει.

Όπου η δουλειά είναι πάρεργο, αντί για δημιουργία. η Παιδεία εξαναγκασμός αντί για εργώδη προσπάθεια για βάσεις ζωής, οι φόροι τιμωρία και η φοροδιαφυγή επανάσταση, η ευθύνη καταδίκη και η ανευθυνότητα ανακούφιση, η οικογένεια αναγκαίο κακό, αντί για πρόκληση, ο έρωτας επιβολή αντί για συνένωση….όπου, όπου, όπου…

Ο κόσμος βρέθηκε στην ανάγκη μας τα τελευταία χρόνια και η δική του ευημερία εξαρτήθηκε τόσο από αυτή την κοινωνία, ώστε να εξαναγκαστεί να στρέψει τα μάτια του πάνω μας. Και μας ζήτησε να αλλάξουμε, να ανοίξουμε προς τα έξω, να τρέξουμε μαζί του για να μη μας κουβαλάει άλλο.
.
Τρομάξαμε. Και προσπαθήσαμε να το αποφύγουμε. Στην αρχή κάνοντας τους χαζούς. Μετά τους ταλαίπωρους. Σήμερα τους τρελλούς.

Γιατί το θέμα μας είναι να το αποφύγουμε. Να μη χρειαστεί να κάνουμε κάτι που να μας αναγκάσει να φύγουμε από το απόλυτο μηδέν. Από τον πάτο.

Άλλωστε ο πάτος έχει και ένα καλό σε σχέση με τον αφρό… δεν χρειάζεται να κολυμπάς για να παραμείνεις, σε κρατάει από μόνο του το βάρος σου.

Όσο από αυτό έχει ακόμα απομείνει, πριν επιπλεύσεις σαν θλιβερό απομεινάρι, ένα απόβλητο της Ιστορίας.

Αν υπάρχει επιστροφή θα το ξέρουμε σύντομα πάντως…

Μάνος Χουρδάκης