Πρέπει κάποια στιγμή να κοιτάξουμε στον καθρέπτη μας, να δούμε ποιοι είμαστε. Τι στο διάολο είμαστε;

Κι αν όχι όλοι, εμείς, τα παιδιά της Μεταπολίτευσης. Τι στο διάολο μας έλειψε τα 35 από τα 40 τελευταία χρόνια; H δουλειά, το ψωμί, η ελευθερία, η ειρήνη;

Πώς στο διάολο τολμάμε να το παίζουμε κατατρεγμένοι αυτού του κόσμου;

Ποια μεγάλη αδικία νιώσαμε στο πετσί μας αυτά τα 40 χρόνια; Ποιος μας κυνήγησε για τα πιστεύω μας, ποιος μας πήρε το σπίτι, ποιος μας έκλεισε το στόμα;

Πότε επιτέλους θα ενηλικιωθούμε σαν άνθρωποι; Πότε θα πάρουμε την ευθύνη στα χέρια μας; Να πούμε ναι ρε, εγώ τά ΄κανα σκατά, εγώ, γιατί είμαι κομμάτι μιας κοινωνίας που σήμερα δεν μπορεί ούτε το ψωμί της να παράξει, που ούτε την ίδια της την γλώσσα μπορεί καλά-καλά να μιλήσει. Μιας κοινωνίας που το όνειρο του εικοσάρη είναι να βολευτεί στο δημόσιο, του τριαντάρη να φοροδιαφύγει για να πιάσει την καλή,του σαραντάρη να περάσουν τα χρόνια να βγει στη σύνταξη.

Μιας κοινωνίας που 5 χρόνια κάνει πως δεν καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται, φορτώνοντας τα δεινά της σε έξωθεν εχθρούς και ηλίθιες συνομωσιολογίες.
Μιας κοινωνίας που ουρλιάζει ΟΧΙ σε όλα, μαζί με φασίστες και ψυχωσικούς, γιατί κωλώνει να δει την αλήθεια.

Πτωχεύουμε μάγκες, όχι μόνο σαν Κράτος, αλλά σαν άνθρωποι.

Γίναμε φτηνοί, ξεφτιλισμένοι καβαντζόπουστες, ιδεολόγοι του τίποτα. Λέμε ψέμματα, σε εμάς και σε όποιον βρούμε, απλά για να σπρώξουμε τα πράγματα μια μέρα, μια εβδομάδα μπροστά.

Κάναμε τον ωχαδερφισμό ιδεολογία και την ευθύνη υπέρτατο Κακό.
Κι όλα αυτά σε μια γωνίτσα που 200 χρόνια προσπαθεί,κόντρα σε θεούς και δαίμονες,να γίνει σύγχρονο κράτος. Που κάθε λίγο και λιγάκι την πλιατσικολογούν πονηροί ραγιάδες με τα κλεφταρματολίκια και τις ψευτουπερηφάνειές τους, όλοι αυτοί που την θέλουνε φθηνό μαγαζί τους και όχι κομμάτι της πιο φωτεινής ηπείρου του κόσμου.

Της Ευρώπης, που σήμερα μας έχει πιάσει και μας ταρακουνάει να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο, να βγούμε για άλλη μια φορά απ’ αυτόν τον βαθύ,μεθυστικό, ανατολίτικο ύπνο, να μη χάσουμε ακόμα ένα επεισόδιο από την παγκόσμια ιστορία.
Για να συνέλθουμε, να ξυπνήσουμε, να πάρουμε την ευθύνη στα χέρια μας.
Να πούμε στον εξυπνάκια δίπλα ή μέσα μέσα μας, αυτόν που για όλα υπάρχουν θεωρίες συνομωσίας, αυτόν τον απροσκύνητο επαναστάτη Ελληναρά με το iphone και την σύνταξη του μπαμπά, να βγάλει επιτέλους τον σκασμό.

Τον σκασμό και να σταματήσει να λερώνει την ζωή μας.

Μια ζωή που είναι εδώ, μπροστά μας, σήμερα. Που άλλες μέρες έχει κρύο, άλλες ζέστη, άλλες χαρές κι άλλες λύπες. Που δεν είναι εναλλακτική, δεν είναι ‘’κάτι άλλο’’, είναι τώρα, είναι λάθη,σωστά, είναι πάμε παρακάτω.

Που είναι δική μας και οφείλουμε να την ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε, στην πιο φωτεινή κοινωνία του κόσμου, στο σπίτι μας, την Ευρώπη.

Ήρθε η ώρα να ξαναζήσουμε, ήρθε η ώρα να σκοτώσουμε τον ραγιά μέσα μας.

Μάνος Χουρδάκης