Παρασκευή βράδυ, με αυτό το γλυκό τελείωμα που μόνο η τελευταία καθημερινή της εβδομάδας έχει. Τότε που ο χρόνος επιβραδύνεται όσο αυτή πλησιάζει στο κλείσιμό της, με το σώμα να παραδίνεται και να χαλαρώνει, εξατμίζοντας ένταση, κούραση,προσπάθεια από κάθε του πόρο.

Μια Παρασκευή που ο χρόνος όμως έμελλε όχι απλά να συνεχίσει να επιβραδύνεται καλόβολα, αλλά να σταματήσει βίαια…70 νεκροί στο Παρίσι από πολλαπλά τρομοκρατικά χτυπήματα η πρώτη σύνδεση και live εικόνα από τους δρόμους του Παρισίου κι από το βράδυ εκείνο, μέχρι και το πρωί της Δευτέρας, όλο το Σαββατοκύριακο να καταρρέει σε ένα μόνο γεγονός, μια στιγμή, με το ρολόι να μη λέει να κουνηθεί.

Οργή μεγάλη για την απανθρωπιά και φόβος μαζί, γιατί ο Θάνατος έδειξε πως θα μείνει για τα καλά και στην δική μας γειτονιά. Κι ένστικτα άσχημα να ξυπνούν. Για τους απ’ εκεί, αυτούς τους αγράμματους, απολίτιστους που κάθονται πάνω στα πετρέλαιά τους και προσκυνάνε κάθε λίγο και λιγάκι θεούς που τους τάζουν πιλάφια. Που χίλια χρόνια τώρα έχασαν επαφή με τον κόσμο και είναι το μόνιμο βαρίδι του πίσω στον Μεσαίωνα. Που κατηγορούν εμάς για όλα τα δεινά τους, αντί να πάνε τις κοινωνίες τους ένα βήμα παραπέρα.

Και σύνορα σηκώθηκαν, αεροπλάνα απογειώθηκαν και στρατοί άρχισαν να συγκεντρώνονται. Εμείς εναντίον αυτών,σιδερόφρακτοι όπως και τότε, έτοιμοι να διασφαλίσουμε την ήπειρο,τον τρόπο ζωής μας.

Εμείς κι αυτοί.

Γροθιές σφίχτηκαν,πρόσωπα συνοφρυώθηκαν,στρατιές μαζεύτηκαν. Κι εκεί που γυαλίζαμε σπαθιά και όπλα και ξεδιπλώναμε λάβαρα πολεμικά, ήρθαν κάτι κορίτσια μαυροντυμένα, με τις μαντήλες τους και κάτι αγόρια  από τα πανεπιστήμια, ήρθαν και ιερωμένοι, αλλά και άνθρωποι απλοί του Αλλάχ που ζουν σ’ αυτό τον τόπο και μας έπιασαν από το μπράτσο, καθώς σηκωνόμαστε να ξεκινήσουμε.

Κι είπαν ‘’είμαστε κι εμείς εδώ, μαζί. Πολεμήστε και για εμάς και για τον δικό μας Θεό και βάλτε τέλος στο σκοτάδι τους. Αφήστε μας να σταθούμε στο πλευρό σας, απ’ τη μεριά που ο κόσμος είναι πιο φωτεινός και η ζωή πιο κτήμα του καθενός απ’ οπουδήποτε αλλού.’’

Και όλοι ξαφνιαστήκαμε. Κι οι πιο πολλοί κοντοστάθηκαν και κοίταξαν παραξενεμένοι. Μα βρέθηκαν και αρκετοί που άπλωσαν το χέρι και αγκάλιασαν τους απρόσμενους υποστηρικτές τους.

Γιατί κατάλαβαν.

Πως τώρα, στιγμή μαύρη όσο λίγες, έφτασε η ώρα που κανείς δεν περίμενε. Η ώρα που αυτή η ήπειρος θα γκρέμιζε και το τελευταίο σύνορο, εκείνο του Θεού και όλοι μας θα δίναμε το καλύτερό μας για να γίνουμε ένα, μια κοινωνία ελευθερίας, ανεκτικότητας αλληλεγγύης και προόδου.

Η ώρα που θα γινόμαστε μεγάλοι και θα πολεμούσαμε όλοι για τον ‘Ανθρωπο και τα χώματα που αυτός γεννήθηκε.

NousSommesUnis, με τους Θεούς του Ανθρώπου, για πρώτη φορά, μαζί μας.

Είμαστε ανίκητοι.