Ο κόσμος ολόκληρος έχει συντονιστεί αυτές τις εβδομάδες στο Star Wars, μια ταινία-σταθμό, σημείο αναφοράς στην επιστημονική φαντασία. Ένα διαστημικό έπος με αναφορές σε πολλές μυθολογίες του κόσμου, μια ονειροφαντασία που έρχεται με δύναμη από το παρελθόν, πατάει στα όνειρα του παρόντος κι εκτοξεύεται στο μέλλον.
Παιδί, πιο παιδί δεν γίνεται, κι όλο αυτό το πράγμα να εκρήγνυται μπροστά σου δεν είναι και λίγο,έτσι λοιπόν και σε εμένα, όπως σε πολλούς άλλους από τον…άμαχο πληθυσμό, ο Πόλεμος των Άστρων άνοιξε τα μάτια για τα καλά και βομβάρδισε την φωτογραφική πλάκα από πίσω με τέτοια ένταση που έγραψε ανεξίτηλα.
Τα έχουμε γράψει όλα, ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά αυτό που με συνάντησε πρέπει να το μοιραστώ. Ήταν τόσο καιρό μπροστά μου, μα δεν το είχα δει, ώσπου είδε κι απόειδε και μου χτύπησε την πόρτα με τη μορφή ενός ρητορικού ερωτήματος που απλοποίησε τα πάντα.
Αν είχες να διαλέξεις την ύπαρξη του ενός ή του άλλου, τι θα διάλεγες, την ταινία ή την μουσική;
Κι αν και, οπωσδήποτε είναι δύσκολο να απαντηθεί, στο δικό μου μυαλό αυτό που θα κρατηθεί για πάντα είναι η μουσική του John Williams. H εικόνα είναι απλά το προσχέδιο, το storyboard που λένε οι επαγγελματίες για να χτιστεί το έπος επάνω στη μουσική.
Κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να το δεις. Το Star Wars είναι συμφωνική μουσική που προλογίστηκε από μια σειρά υπέροχων ταινιών.
Ταινιών που μας έδειχναν τόπους από το ταξίδι, λίγο πριν η μουσική μας ταξιδέψει εκεί κι ακόμη παραπέρα. Παράδειγμα τρανό ο μεγαλύτερος χαρακτήρας όλων, ο Νταρθ Βέιντερ, ο έκπτωτος άγγελος του Αρθουριανού saga, δεν θα ήταν ποτέ ο ίδιος χωρίς το Imperial March…
manoshourdakis 