Οδηγώντας, άκουσα το παρακάτω. Και μου τά ‘σκασε στα μούτρα, πηγαίνοντάς με πίσω σε εκείνη την εποχή.

Κομμάτι μιας γενιάς που μεγάλωσε στη μέση των πάντων,
ακουσμάτων, αναγνωσμάτων, εμπειριών και θεαμάτων, με όλα τα παλιά και όλα τα καινούργια να βομβαρδίζουν, παντρεύονται και στη συνέχεια χωνεύονται μέσα στα μυαλά μας και την Φρανς Γκαλ να συνυπάρχει, να συνομιλεί,με…Μπιθικώτση, Μετάλλικα, Πουλόπουλο και…πριόνια.

Είμαστε μια γενιά πολυσυλλεκτική, μια γενιά σύνθεσης, μια γενιά του Κέντρου.

Και το σημαντικότερο, γενιά συνδετική, ανάμεσα στις προηγούμενες και τις επόμενες.

Η γενιά μας είναι το κλειδί. Είμαστε ο κρίκος της αλυσίδας που δεν πρέπει να σπάσει και δεν θα σπάσει.

Δεν μας αξίζει αυτό. Δεν αξίζει ούτε σε εμάς, ούτε στους επόμενους. Και δεν θα γίνει.

Η γενιά του Κέντρου πρέπει να έρθει.

Και θα έρθει.

Σύντομα.

Καλημέρες στην Γαλλία μας!