Κατέβηκαν τα μπλόκα στην πόλη

Τρακτέρ παντού. Και φωνές . Και κόσμος πολύς. Και συνθήματα για κρεμάλες και ουστ με ελικόπτερα.

Για εκείνους που μας κορόιδεψαν. Που μας είχαν τάξει ελπίδα και ένα καλύτερο μέλλον κι αντί για αυτό μας ρίχνουν στον γκρεμό, όπως και όλοι οι άλλοι  πριν απ’ αυτούς. Όλοι τους να μιλούν για περηφάνεια και ισχυρή Ελλάδα και στο τέλος να πέφτουν στα τέσσερα, όπως οι προκάτοχοί τους.

Πάλι καλά που υπάρχουν ακόμα κάποιοι που αντιστέκονται. Κάποιοι που συνεχίζουν να μιλούν για τον υπερήφανο δρόμο της ανυπακοής, της ελπίδας, της δημιουργίας.

Κοίτα πώς φωνάζουν. Πώς κραδαίνουν τις σημαίες τους, κόκκινες, μαύρες και την γαλανόλευκη.

Πού ξέρεις, ίσως αυτοί να είναι οι σωστοί τελικά. Ίσως να κάναμε λάθος πριν, μα να, τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να διαλέξουμε αυτούς που πρέπει.

Σίγουρα, δεν είμαστε δικοί τους,, ζήτημα αν σκάψαμε κανά παρτέρι ποτέ μας, αλλά διάολε, το θέμα είναι να βρεθεί κάποιος με τσαμπουκά να διώξει όλα αυτά τα λαμόγια και τους κλέφτες και τους καινούργιους τους ψεύτες που ήρθανε.

Κι ας έρθουν μετά οι άλλοι. Αυτοί που πιστεύουν στην ανεξαρτησία της πατρίδας μας, που θα δώσουν ψωμί και δουλειά σε όλους και κανείς μας δεν θα κρυώσει ποτέ ξανά.

Ακόμα κι αν είναι ανάγκη  να γίνουν πράγματα λίγο περίεργα. Θα είναι όμως προσωρινά, μέχρι να ξαναπάρει μπρος η χώρα, μετά όλα θα πάνε καλά.

Στο κάτω-κάτω την είδαμε την Δημοκρατία τους, με τα σκάνδαλα, τα πουλημένα Μέσα Ενημέρωσης και την διαφθορά παντού. Με την Ευρώπη να αφήνει κόσμο να πνίγεται στη θάλασσα της, γιατί πολύ απλά δεν είναι μέλος του κλαμπ της.

Τέτοια Δημοκρατία δεν την θέλουμε. Μακριά από εμάς. Εμείς άλλωστε είμαστε λαός καλόψυχος, δεν χρειαζόμαστε το πολίτευμα να μας προστατεύει από ασχήμιες που κάποιοι έκαναν σε άλλες χώρες παλιότερα, αυτά είναι για τους μαυρόκαρδους Ευρωπαίους.

Όχι λοιπόν. Σε αυτό το κλαμπ δεν θέλουμε συμμετοχή. Εμείς θα φύγουμε, πριν μας διώξουν αυτοί.

Μπορούμε και μόνοι μας.

Πρέπει να μπορέσουμε.

Γιατί αν δεν έρθουν αυτοί να κάνουν όλα όσα μας έταξαν οι άλλοι, σημαίνει πως κάναμε όλοι μας λάθος, πιστεύοντας σε πράγματα που δεν γίνονται.

Και το λάθος είναι μια λέξη που δεν πρόκειται να ξεστομίσουμε ποτέ.

Άλλωστε, ακόμα κι ήταν έτσι, δυο λάθη κάνουν ένα σωστό, έτσι δεν είναι;

Τα τρακτέρ συνεχίζουν να διατρέχουν την πόλη. Και κάτι το ντίζελ, κάτι τα βαριά τους λάστιχα, όλα θυμίζουν μια άλλη νύχτα που οι δρόμοι της πρωτεύουσας σείονταν από κομμάτια μετάλλου που κροτάλιζαν το ένα μετά το άλλο στην άσφαλτο.

Μια νύχτα που την διαδέχτηκαν πολλές, περίεργες μέρες.

Για τον Λαό και τότε, για τον Λαό και τώρα.

Με τον Λαό και τότε, με τον Λαό και τώρα;