Η αλήθεια είναι πως η κίνηση Παραιτηθείτε, μετά την αρχική εγρήγορση και προσδοκία, κατάφερε σύντομα να αυτοϋπονομευθεί, εξαφανίζοντας σχεδόν απόλυτα τον όποιο αρχικό ενθουσιασμό δημιούργησε.

Κι αυτό γιατί, στις μέρες που ακολούθησαν της αρχικής ανακοίνωσης, διατυπώθηκαν θέσεις στα όρια του λαϊκισμού και του ρεβανσισμού, συνδυασμένες  με μια γκροτέσκα συνθηματολογία που περισσότερο οδηγούσε στο συμπέρασμα μιας τυφλής  κίνησης Αγανακτισμένων a la Europa ή a la reforma, παρά σε μια εποικοδομητική θέση-αντίθεση  απέναντι στην, κενή περιεχομένου, Κυβέρνηση και πολιτική σκηνή της Ελλάδας.

Αγανακτισμένοι που, στην πρώτη τους εκδοχή, όσο κι αν αναμφίβολα αποτέλεσαν επιταγή της στιγμής και γνήσιο κίνημα των απλών ανθρώπων, άλλο τόσο επιζήμιοι αποδείχθηκαν, ανοίγοντας ορθάνοιχτα την πόρτα για την άλωση του τρανταζόμενου Κέντρου από τους εκμαυλιστές των ριζοσπαστικών, διαβρωτικών δυνάμεων εξ’ αριστερών και εκ δεξιών, με την Πάνω Πλατεία με τις σφυρίχτρες και τα γηπεδικά ταμπούρλα να χτίζει τους ΑΝΕΛ και τους Χρυσαυγίτες και την Κάτω της Αμεσοδημοκρατίας και του…ελεύθερου κάμπινγκ να φτιασίδωνει τον υστεροπασοκικό Σύριζα σε πρόταση Επανάστασης και Ελπίδας.

Για αυτό τον λόγο, η ιδέα μιας επανάληψης αυτού, ακόμη κι αν η κλίμακα στη σημερινή συγκυρία  είναι εμφανώς ελάσσονα, με πιθανό αποτέλεσμα την οριστική ριζοσπαστικοποίηση και του εναπομείναντος μεταρρυθμιστικού κέντρου και της διολίσθησής του σε δρόμους…αντί-Συριζανέλ, δεν μπορεί παρά να  είναι, εκτός από  απωθητική και επικίνδυνη, οδηγώντας την ασθενική Δημοκρατία μας, το πολίτευμα του μέτρου και της σύνθεσης, ίσως και αναπόδραστα πέρα από το όριο θραύσης του.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν, με πολλούς από εμάς μουδιασμένους να ψάχνουμε τρόπο να ξεμπλέξουμε το κουβάρι και το μόνο σίγουρο πως καθαροί δρόμοι δεν υπάρχουν κσι πως κανείς δεν μπορεί να δει πια ούτε μήνα μπροστά.

Κι είναι η πρώτη φορά που, πέρα από τον δρόμο που είναι πια επικίνδυνα δυσδιάκριτος, ακόμη κι η ίδια η βελόνα στην πυξίδα μας έχει αρχίσει και κολλάει, αδυνατώντας να δείξει με σαφήνεια Βορρά και Νότο.

Κι όλοι εμείς στη μέση, όχι μόνο να μην ξέρουμε από πού να πάμε, αλλά να αρχίζουμε να χάνουμε και τον ίδιο μας τον προσανατολισμό, να αρχίζουμε να μπερδεύουμε προς τα πού τελικά θέλουμε να πάμε.

Αδιέξοδο πραγματικό δίχως άλλο.

Κι αν η λαμπερή Ελπίδα και η μεθυστική Παραμυθία δεν έστελναν ποτέ σε δρόμους επαρκείς για τη Δημοκρατία, η ταπεινή Ανάγκη έδειχνε πάντοτε ευτυχώς προς ένα μικρό, δύσβατο, μα πάντα ορθό μονοπάτι.

Κι Αυτή θα μας οδηγήσει και πάλι. Η Ανάγκη να μη χάσουμε τον προσανατολισμό μας, για να μπορούμε κατόπιν να χαράξουμε την πορεία μας.

Τετάρτη κάποιοι θα προσπαθήσουν να μας πάρουν αυτή την πυξίδα που με τόσο κόπο κρατούσαμε όλα αυτά τα χρόνια άθικτη, τραβώντας την απότομα, φωνασκώντας και διεκδικώντας το δικαίωμα  να πάρουν την κατάσταση στα δικά τους χέρια, τη μία με χαμόγελα, την άλλη με απειλές.

Θα μιλάνε για κρεμάλες,για σανοφάγους, για ηλίθιους κρατικοδίαιτους συμπολίτες μας, για Εκείνους που μας έφεραν εδώ. Μερικοί ίσως να κρατούν σφυρίχτρες,ταμπούρλα, πανό υβριστικά και σημαίες ελληνικές και να μιλούν για Αυτούς και Εμάς.

Ξανά.

Ξανά;

Όχι.

Το μούδιασμα πια υποχώρησε.

Και δεν υποχώρησε ευχάριστα, καθώς η κάθε κίνηση, ακόμη κι η πιο ανεπαίσθητη,παραμένει δύσκολη, με τα χέρια και τα πόδια να μυρμηγκιάζουν απρόθυμα προς την όποια κατεύθυνση και το σώμα να αρνείται να σηκωθεί, καθώς έχει αναλάβει μια μικρή γωνία του μυαλού να το σηκώσει.

Μα θα σηκωθεί και θα κάνει αυτή τη δύσκολη βόλτα της Τετάρτης.

Γιστί η Ανάγκη το σπρώχνει εκεί στο,τόσο συμβολικά, Κέντρο.

Μοναδικό σημείο αναφοράς μιας πυξίδας που κινδυνεύει κι αυτή να χαλάσει.

Κι αυτό δεν θα γίνει.

Η πυξίδα δεν θα χαλάσει, θα παραμείνει σταθερή, λειτουργική, έτοιμη για όταν χρειαστεί να χαράξουμε την πορεία.

Σύντομα.

Στο Κέντρο λοιπόν.

Γιατί είναι δικό μας.

Και θα μείνει δικό μας.