Είμαστε καλλιεργημένοι, παιδιά του Διαφωτισμού, προοδευτικοί και εκτός από ταλαντούχοι και πολύ καλοί στις δουλειές μας. Έχουμε φάει τη ζωή μας στα θρανία και τα έδρανα κι έχουμε συναγωνιστεί με τους καλύτερους, άριστοι μεταξύ αρίστων.
Για τους περισσότερους, έτσι είχαν κάνει και οι πατέρες μας, πολύ πιθανό και οι δικοί τους πατέρες κι αυτό από μόνο του λέει κάτι.

Είμαστε το βασικό συνεκτικό στοιχείο της κοινωνίας, εμείς την κρατήσαμε ενιαία και ζωντανή από την ημέρα που γεννήθηκε στον τόπο μας, σε όποιο τόπο κι αν γεννήθηκε, εμείς την σπρώξαμε μπροστά, μα κι όταν χρειάστηκε την κρατήσαμε πίσω για να ξεθυμάνει και να μην ξεχυθεί σαν το ζώο σε εδάφη αχαρτογράφητα.

Κι είναι αλήθεια πως κανά-δυο αιώνες τουλάχιστον τα καταφέρνουμε μια χαρά και όλοι επωφελούνται από την προσήλωσή μας στον σκοπό και την ικανότητά μας να γινόμαστε φορείς προόδου, ανάπτυξης, δημιουργίας και συνοχής.

Μην παρεξηγηθούμε όμως, δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας τίποτα το σπουδαίο, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τους υπολοίπους και για όνομα του Θεού, δεν θα τους λέγαμε ποτέ ‘’οι από κάτω’’, γιατί πιστεύουμε πως όλοι είμαστε ίσοι. Ίσως να έλεγε κανείς πως δεν ταιριάζουμε και τόσο μερικές φορές, πως είναι κάπως δύσκολο να κάνουμε και παρέα, αλλά μέχρι εκεί.

Είναι πάντως αλήθεια, έτσι για να ελαφρύνουμε και λίγο την συζήτηση, πως αυτοί είναι συνήθως φασαριόζοι και υπερβολικά διαχυτικοί, ίσως στα όρια και της αγένειας. Και τις πιο πολλές φορές τους αρέσουν άλλα μέρη από αυτά που πηγαίνουμε εμείς, άλλα φαγητά, άλλες μουσικές. Κάνουν άλλες συζητήσεις και είναι συχνά δύσκολο να βρούμε σημείο επαφής.

Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα όμως, τους συμπαθούμε πάρα πολύ και όλοι μας βρίσκουμε να κάνουμε παρέα με μερικούς. Είναι φορές μάλιστα που βγαίνουμε και στα μέρη τους και περνάμε μια χαρά, γιατί η αλήθεια είναι πως ξέρουν πώς να περνάνε πιο καλά, ακόμη κι αν το φαγητό κι η μουσική δεν είναι αντάξια της όποιας περίστασης. Τα λένε και ωραία, γκροτέσκα λίγο, αλλά έχουν την πλάκα τους και πολλές φορές κολλάμε και ατάκες τους.

Θα βιαζόταν κανείς να πει πως είναι ο απλός λαός, αλλά εμείς δεν το δεχόμαστε αυτό, όλοι είμαστε ο λαός, δεν υπάρχει λόγος για να διαχωρίζει κανείς τον εαυτό του από τους άλλους, μακριά από εμάς αυτά, είμαστε όλοι μια παρέα.

Χθες όμως ενοχληθήκαμε ρε παιδί μου. Πολύ. Γιατί μια τόσο μεγάλη και σημαντική χώρα κατέληξε στα χέρια ενός λαϊκιστή, ενός απατεωνίσκου που τα έταξε όλα σε όλους, αλλά και είπε πράγματα που προσβάλλουν τον συνάνθρωπο και τις ελευθερίες όλων μας.

Και εμείς δεν θα το κάναμε ποτέ αυτό. Σε καμία χώρα, καμία κοινωνία. Και το έχουμε αποδείξει πολλές φορές πως, όσο κι αν ταλαιπωρηθούμε στη ζωή, όσο κι αν η επιβίωση γίνει πράγμα δύσκολο ακόμη και για εμάς, όσα προνόμια κι αν χαθούν, εμείς θα κάνουμε αυτά που πρέπει, την καλύτερη επιλογή για να συνεχίσει η κοινωνία να είναι λειτουργική.

Όχι, όχι, ποτέ δεν θα το κάναμε αυτό.

Εκείνοι το κάνουν.

Πάντα εκείνοι το κάνουν.

Και δεν το κάνουν από κακία, το κάνουν από πανικό, γιατί δεν έχουν τα εφόδια να ανταπεξέλθουν στην κρισιμότητα των περιστάσεων, να τα βάλουν κάτω ένα-ένα και να δουν πως δεν υπάρχει παρά μία επιλογή, άντε και μία ακόμη και σίγουρα όχι αυτή του πλασιέ υποσχέσεων και ψεύτικων ελπίδων.

Είναι όμως να βγαίνεις από τα ρούχα σου κάποιες φορές, γιατί, κάποια στιγμή πρέπει να γίνουν πιο υπεύθυνοι, πιο λογικοί και να δούνε αυτό που πραγματικά μας εξυπηρετεί όλους.

Στο κάτω-κάτω, όταν την κάνουν την πατάτα και βλέπουν πως δεν τους βγαίνει, να σηκώνουν χεράκι και να παραδέχονται το λάθος τους, όχι να μας βρίζουν και από πάνω.

Όχι κι έτσι.

Δεν φταίμε εμείς που δεν μπορούν να δουν την τύφλα τους, αρκετά πια. Αν δεν μπορούν να προσφέρουν κάτι καλό, ας κάτσουν στα σπίτια τους πια.

Είναι ντροπή για την κοινωνία μας να καταρρέει εξαιτίας τους, από την αμορφωσιά και την ελαφρότητά τους.

Κι είπαμε, ίσοι είμαστε όλοι, αλλά αν κάτσουμε να βάλουμε κάτω ποιος βοήθησε, ποιος αξίζει, μια, ποιος αξίζει περισσότερο, είμαστε εμείς

Ντροπή τους.

Να κλειστούν στα σπίτια τους, αυτό να κάνουν.

Τέρμα πια με τη βλακεία τους, μέχρι εδώ. Κι ούτε θα κάτσουμε να τους εξηγήσουμε, να τους βοηθήσουμε να καταλάβουν τι τους βρήκε, να τους πιάσουμε από τον ώμο και να τους ξεκουνήσουμε να τα αλλάξουμε όλα μαζί

Δεν αξίζει τον κόπο.

Άλλωστε δεν είμαστε και φίλοι, απλά συνυπάρχουμε και πολύ τους είναι κι αυτό.

Θα καταλάβουν όμως. Μόνο όπως καταλαβαίνουν αυτοί, με πείνα, φόβο και αβεβαιότητα. Με ανασφάλεια, στέρηση των ελευθεριών και αστυνόμευση, μέχρι να μην αντέχουν άλλο.

Κι όταν τρομάξουν αρκετά και ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν, θα έρθει ξανά η ώρα μας

Για να βγούμε μπροστά και να σώσουμε την κατάσταση. Μόνοι μας, χωρίς αυτούς, αυτοί δεν το αξίζουν να στέκονται στο πλάι μας.

Μόνοι εμείς.
Πάντα εμείς.