Είσαι στο σπίτι σου. Και πια δεν χρειάζεται να βγαίνεις και πολύ, καθώς όλα πια έρχονται στα πόδια σου. Μπορείς πια να παραγγείλεις είτε από το τηλέφωνο, είτε διαδικτυακά σχεδόν τα πάντα, ακόμη και τα ψώνια της ημέρας από το σουπερμάρκετ. Μιλάς με όποιον θες στο κινητό, ενημερώνεσαι και ψυχαγωγείσαι από την οθόνη σου μαθαίνοντας ό,τι θες, βολτάροντας παράλληλα στα κοινωνικά δίκτυα για κουβεντούλα με φίλους και γνωστούς, ενώ μπορείς ακόμη να δεις και την αγαπημένη σου σειρά όποτε θες.Κάθε μέρα που ξημερώνει τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο εύκολα, και σύντομα, αν δεν είσαι ήδη ένας από τους τυχερούς, θα μπορείς και να δουλεύεις από το σπίτι, κερδίζοντας ακόμη περισσότερο χρόνο για σένα.

Κι είναι μεγάλο πράγμα αυτό, να έχεις όλο και περισσότερο χρόνο για τον εαυτό σου, ακόμη κι αν απαιτείται να είσαι σχεδόν συνέχεια online.

Άλλωστε σ’ αρέσει να είσαι online, πάντα διαθέσιμος για κάθε νέα πληροφορία ή επικοινωνία. Το κινητό σου στο εξασφαλίζει αυτό, φέρνοντας στην τσέπη σου κυριολεκτικά τον κόσμο όλο. Ποια τσέπη δηλαδή, την παλάμη σου, καθώς συνέχεια το κοιτάς για να τσεκάρεις ό,τι νέο προκύψει. Second Screen το λένε αυτό, πως δηλαδή η πραγματικότητα έχει μοιραστεί ανάμεσα στην οθόνη του κινητού σου και ό, τι έχει απομείνει από το υπόλοιπο οπτικό και αντιληπτικό σου πεδίο. Χαιρετάς ένα φίλο, τον ακούς να σου μιλάει για τη νέα του δουλειά, ενώ παράλληλα τσεκάρεις μια νέα είδηση που έσκασε ή ένα μήνυμα από μια φίλη ή ένα φοβερό βιντεάκι που έστειλαν, κάπως έτσι δηλαδή ακούς και τον ένα και τον άλλο.

Κι όλα καλά, 2 και 3 και 4 σε ένα, κι αν χάσεις και καμιά πληροφορία σιγά το πράγμα, γιατί είσαι ένας άνθρωπος που ζει στο παρόν, ίσως ακόμη και πιο μπροστά και αυτό είναι μεγάλο πράγμα.

Κι όχι μόνο αυτό, έμαθες και κάτι νέο τώρα τελευταία. Πως ο τρόπος με τον οποίο οι επικοινωνίες, οι επαφές, όλες οι πληροφορίες περιελίσσονται γύρω σου καθορίζεται από αλγορίθμους που έχουν σχεδιαστεί επάνω σε αυτά που σου αρέσουν, που αγαπάς, καμιά φορά ακόμη και επάνω σε αυτά που ονειρεύεσαι.
Ακόμη καλύτερο αυτό, γιατί έτσι γλυτώνεις δρόμο και πας κατευθείαν στο θέμα που σε ενδιαφέρει, κάνεις συζητήσεις στο Fb με ανθρώπους που συνήθως συμφωνείτε στα περισσότερα κι ο κόσμος γίνεται μια πιο όμορφη, αβίαστη παρέα.

Ο δικός σου κόσμος, γιατί είσαι πια…στον κόσμο σου.

Echo Chamber το λένε οι ειδικοί, Θάλαμο Αντήχησης, περιγράφοντας μεταφορικά μια κατάσταση στην οποία πληροφορίες, ιδέες, πεποιθήσεις και φιλικές διεπαφές υποστηρίζονται από την επικοινωνία και την επανάληψη μέσα σε ένα καθορισμένο σύστημα, όπου οι επικρατούσες απόψεις είναι αδιαμφισβήτητες και ενισχύονται, ενώ οι ανταγωνιστικές απόψεις λογοκρίνονται, διαγράφονται ή υποεκπροσωπούνται.

Σε αυτό τον κόσμο σε οδήγησε ο αλγόριθμος που σε συντροφεύει από την πρώτη μέρα που ξεκίνησες να σερφάρεις στο διαδίκτυο. Κι αυτό το έκανε γιατί θέλει να σε έχει ευχαριστημένο και να αφιερώνεις ακόμη περισσότερο χρόνο σε αυτό…και αυτόν.

Και κάπως έτσι για παράδειγμα, αν μπορείς να θυμηθείς, εκεί, με τον Κώδικα Ντα Βίντσι, είχες βάλει Ιερά Σινδόνη και μπήκες σε κάτι σελίδες γύρω από τα μυστήρια της θρησκείας και αυτά που κρύβουν από τον κόσμο. Μια άλλη μέρα έψαχνες αν ισχύει αυτό που λένε για τον καφέ με γάλα κι αν όντως ξεπλένει το ασβέστιο από τα κόκκαλά σου και οδηγήθηκες σε ένα πλήθος sites με ακόμη πιο σημαντικές πληροφορίες, για τα παράσιτα που ζουν μέσα μας ή ακόμη και για τα επικίνδυνα εμβόλια που κάνουν στα παιδιά μας. Έμαθες ακόμη και για χίλια πράγματα για τα αμάξια, τα ρούχα, τις επιστήμες, την αρχιτεκτονική, την ιστορία απ’ όποια σκοπιά σε ενδιέφερε και ό,τι άλλο έβαζες με τον νου σου.

Ο αλγόριθμος σε βοήθησε να γλυτώσεις από αυτούς που σου έσπαγαν τα νεύρα με τα σχόλιά τους στο Fb και κράτησε κοντά σου αυτούς που έκανες ή σου έκαναν like, φέρνοντάς σε σε επαφή με ακόμη περισσότερους φίλους που μοιράζεστε το ίδια κοινά.

Η ζωή σου έχει γίνει πιο εύκολη πια, καθώς εσύ τον εκπαίδευσες να σε μάθει, με την μέρα σου να ξεκινάει όλο και ακριβέστερα γύρω από αυτά που θες.

Κάθε μέρα είναι σχολείο γι’ αυτόν, κάθε μέρα γίνεται πιο έξυπνος, τον κάνεις πιο έξυπνο, και θέλει να μάθε περισσότερα για εσένα. Πιο σημαντικά, πιο βαθιά. Τι πιστεύεις για την κοινωνία, για τον Θεό, τι χρώμα σου αρέσει και γιατί, πότε κλαις και πότε γελάς, πότε είσαι στο όριό σου να σπάσεις, πότε, τι και πώς ξενοκοιτάς, πόσο έτρεξες χθες, τι έφαγες, πόσο,πώς και πού κοιμήθηκες.  

Και προς Θεού, δεν τα ψάχνει αυτά για να σε κρίνει ή να σου πει τι να κάνεις. Να σε καταλάβει θέλει, για να σου δώσει αυτό που θες. Ακριβώς αυτό που θες.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο
Να, τότε ας πούμε που μίλησες για μια κοινωνία με κλέφτες πολιτικούς, απατεώνες, για ένα κράτος πουλημένο και αποτυχημένο σε όλα

Ο αλγόριθμος το διάβασε. Και έψαξε να βρει όλους αυτούς που συμφωνούν κι όλες τις σχετικές πληροφορίες. Και βλέποντάς σε να τις διαβάζεις, σού ‘στελνε κάθε μέρα και περισσότερες. Απωθώντας όλους αυτούς που θα σου χαλούσαν τη μέρα. Ναι, υπάρχει κρίση, ναι, είναι όλοι απατεώνες, ναι πρέπει να φύγουν όλοι τους, ναι, όλος ο κόσμος έχει ξυπνήσει, ναι, το σύστημα τρέμει και είναι στα τελευταία του, ναι, ναι, ναι.

Όλα για εσένα, για να πάρεις ακριβώς αυτό που θες.

Με έδιωξε και εμένα από κοντά σου, για να μη χαλάει κανείς τη μέρα του άλλου και έφερε δίπλα μου όλους αυτούς και αυτά που είναι δίπλα στα δικά μου πιστεύω. Πως η εμπιστοσύνη στις αρχές και τις δομές του Κράτους είναι αναγκαία συνθήκη της Δημοκρατίας, πως η κρίση είναι απόρροια της κακής κατασκευής του συστήματος και όχι λόγω κακών ανθρώπων, πως η χώρα πρέπει να παραμείνει μέσα σε αυτό το περίεργο σύμπλεγμα εθνοτήτων και συμφερόντων με κάθε θυσία.
Στον δικό σου Echo Chamber κάθε μέρα ακούς και πιο δυνατά τις φωνές κόντρα στο σύστημα όλου του κόσμου.

Στον δικό μου ακούω για φόβο, τρομοκρατία κι ανάγκη συμμαζέματος της κατάστασης.

Δεν με επηρεάζουν ακόμη πολύ, ίσως γιατί δεν φτάνουν στ’ αυτιά μου τόσο δυνατά όσο τα δικά σου. Αυτό που με φοβίζει όμως πραγματικά, είναι πως σε λίγο δεν θα μπορώ να ακούω ή να μιλάω με εσένα, γιατί δεν θα σε αφήνουν να μπεις στον Θάλαμό μου, όπως κι εγώ στον δικό σου, πώς κάθε μέρα θα είναι ίδια με την προηγούμενη και την επόμενη και ο Χρόνος, θα παγώσει, φτιάχνοντας μια Μη Ζωή και για του δυο μας.

Και τότε το μόνο που θα έχει απομείνει, θα είναι να ανοίξουμε μόνοι μας την πόρτα και να κάνουμε το βήμα στο κενό, στο Άγνωστο, για να ξαναβρεθούμε και να κάνουμε τον Χρόνο να ξαναρχίσει να προχωρά και για τους δυο μας.

Ένα βήμα, ένα άλμα Πίστης.

Του ενός στον άλλο.
Άραγε πιστεύεις ακόμη σε εμένα

Κι αν ναι, για πόσο ακόμη;