Ευχαριστώ πολύ κύριε Πρόεδρε.
Έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια τη χώρα μου να βυθίζεται. Έχασα τη δουλειά μου για να βρω μετά μια πολύ χειρότερη και ο κόσμος άλλαζε γύρω μου απότομα, αδυσώπητα, μη δίνοντάς μου χρόνο να καταλάβω τα τι και τα πώς.
Κι η οικογένειά μου έχασε πολλά κύριε Πρόεδρε και βρέθηκε σε έναν καθημερινό αγώνα, αν όχι επιβίωσης, πείσμωνας αντίστασης στα χειρότερα.

Και δεν ήταν η πατρίδα η μόνη στον πλανήτη, μα κι άλλες πολλές και οι λαοί τους που υπέφεραν τα ίδια κι άλλα τόσα.

Μέχρι που ήρθατε εσείς κύριε Πρόεδρε και έγιναν όλα καθαρά με τον ερχομό σας.

Με το σκοτάδι που φέρατε μαζί σας.

Σκεπάσατε μισή σχεδόν ήπειρο στο σκοτάδι και μαζί και με άλλους Προέδρους σαν κι εσάς, τον μισό και ακόμη περισσότερο κόσμο.  

 Για αυτό σας ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε.

Γιατί τα σκοτάδια σας ήταν τόσο πυκνά που κατάφερα μετά από καιρό, έστω και αχνά, έστω κι απ´ τό παράθυρο του όχι τόσο φιλόξενου όσο παλιά σπιτιού μου, να δω ένα φως που παραγνώριζα εδώ και καιρό.

Ένα φως που άλλοτε θάμπωνε με τη λάμψη του όλο τον κόσμο και σήμερα ίσα που καταφέρνει να φέξει πάνω απ´ το κεφάλι μου.

Που είναι όμως αρκετό για να βλέπω από κάτω τη τη σκιά μου ακόμα.

Τη σκια ενός Ανθρώπου.

Θυμίζοντάς μου πως αυτό είμαι.

Ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε.

Γιατί είχα πράγματι ξεχάσει αυτό το φως και μαζί μου κι άλλοι τόσοι, μεγάλοι και μικροί αυτής της ηπείρου.

Είχαμε ξεχάσει πως χωρίς αυτό δεν θά ‘χαμε σκια και τίποτα δεν θα μπορούσε να μας ορίσει.

Και τώρα θυμηθήκαμε όλοι πως ήταν τότε που ο κόσμος ήταν σκοτεινός και ο Άνθρωπος ήταν ένα τίποτα, μέχρι να βρεθεί να ανάψει αυτό το λυχναράκι.

Εδώ, σ´ αυτά τα μέρη, άλλοτε πιο νότια, βόρεια, ανατολικά, δυτικά, πάντα όμως σε αυτά τα μέρη. Πάντα.

Θυμηθήκαμε πως όλοι μας συνεισφέραμε, βάζοντας άλλοι το γυαλί, άλλοι το φίλντισι, το φυτίλι,το λάδι κι όλοι μαζί τη σπίθα.

Και πώς από λυχναράκι έγινε φανάρι, φάρος, φως και φλόγα ασταμάτητη για να φωτίσει, να λαμπαδιάσει όλον σχεδόν τον κόσμο.

Σας ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε, για την ακρίβεια, σας ευχαριστούμε όλοι μας.

Που το σκοτάδι σας έδειξε τον δρόμο για το δικό μας Φως.

Και κατα ‘κεί θα πάμε κύριε Πρόεδρε, τώρα αμέσως.

Όλοι μας.
Και νά ´στε σίγουρος πως δεν θα σας ξεχάσουμε κύριε Πρόεδρε, όταν έρθει η ώρα θα το στείλουμε με όλη μας τη δύναμη προς τη μεριά σας, άλλα και των άλλων Προέδρων σαν κι εσάς να φωτιστείτε κι εσείς με αυτό.
Το Φως του Ανθρώπου.