Είναι, αναμφίβολα ευχάριστη είδηση, ότι η δεύτερη ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης απέφυγε, σε πρώτη τουλάχιστον φάση, την ευρωφοβική Λεπέν. Εξίοσυ σημαντικό πως οι Γάλλοι πολίτες εμπιστεύθηκαν έναν νεόκοπο πολιτικό όπως ο Μακρόν για να αποτελματώσει τη χώρα τους. Μια κρίσιμη, τρίτη ανάγνωση αφορά στον καταποντισμό των βασικών αστικών κομμάτων με την ταυτόχρονη εμφάνιση του εξ’ αριστερών λαϊκιστικού μορφώματος του Μελανσόν.Η παραπάνω κατάσταση θυμίζει πολλές ευρωπαϊκές χώρες και τις κοινωνίες τους, με το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του να συρρικνώνονται κάτω από την πίεση και την κατακραυγή μεγάλης μερίδας της κοινωνίας, αφήνοντας χώρο για ριζοσπαστικά και λαϊκιστικά κόμματα μιας διαχρονικής βάσης του 1 μέχρι 3% στην καλύτερη, να απευθυνθούν στην πλατιά μάζα της κοινωνίας, σε μια ζυγαριά που αμφιταλαντεύεται για να γείρει, είτε προς τη μεριά των λαϊκιστών, είτε των νέων προσώπων και πολύ σπανιότερα στα παραδοσιακά κόμματα του… Ancient Regime.

Μια τέλεια καταιγίδα πολιτικής ανατροπής, στα όρια της εκτροπής σε μερικές χώρες, συνεπικουρούμενη και από την πολιτική ρηχότητα των περισοτέρων Ευρωπαίων μια ρηχότητα αποτέλεσμα της εγκληματικής αστοχίας των μεγάλων της ηπείρου να δημιουργήσουν ένα κοινωνικό μοντέλο που θα παρήγαγε κάτι καλύτερο από σχεδόν αφασικούς και αυτιστικούς, επιδοτούμενους αργόμισθους καταναλωτές, όσο και από την δύναμη των κοινωνικών μέσων να υπερβούν τα παραδοσιακά κανάλια ενημέρωσης, εξισώνοντας την φήμη με την πραγματική είδηση, την Ιστορία την ίδια με την συνομωσιολογία και τη δημαγωγία.

Η περίπτωση Μακρόν λοιπόν δεν μπορεί να είναι η λύση, παρά μια υποσημείωση, αδρή οπωσδήποτε, του προβλήματος, ίσως στην καλύτερη και μια πρώτη αποχρώσα ένδειξη για το πού θα χρειαστεί κανείς να ψάξει για τη διέξοδο..

Κι αυτό είναι μπροστά.

Βαρετά κοινότοπο, στα όρια του προεκλογικού κλισέ, ίσως αξίζει όμως να βρει κανείς τον χρόνο για να το επεξεργαστεί. 

Εκτός δε από κοινότοπη, πραγματώνεται και από την διαβόητη πρακτική του δανεισμού, όπως συμβαίνει σε όλες τις αποικίες χρέους.

Γιατί η Ευρώπη η ίδια, στο σύνολό της, δεν είναι παρά μια αποικία χρέους. 

Του ίδιου της του εαυτού, καθώς δημιούργησε προσδοκίες μεγαλύτερες από τα όνειρά της. 

Κι ίσως αυτό να μην είναι τόσο αφοριστικό όσο ακούγεται αρχικά.

Ίσως απλά να χρειάζεται να βρει μεγαλύτερα όνειρα για να τις υποστηρίξει

Όνειρα που βρίσκονται μπροστά.

Πρέπει λοιπόν να δανειστούμε από το μέλλον μας, αντί να ψάχνουμε τα χρυσά μπαούλα του παρελθόντος μας.

Κι αυτό οι κοινωνίες της Ευρώπης το ζητούν ήδη ενστικτωδώς.

Κι έτσι σήμερα, οι κρίσιμες μάζες τους, δεν έχουν καμία διάθεση να ακούσουν για τις αξίες της Ευρώπης και το πόσο σημαντικά πράγματα έχουν γίνει, ώστε οι πολίτες αυτή της ηπείρου να απολαμβάνουν πρωτόγνωρα επίπεδα ευημερίας και ειρήνης για 3 σχεδόν γενιές, είναι όμως έτοιμες να γυρίσουν το αυτί τους σε αυτούς που θέλουν να πάνε παρακάτω, κάνοντας την υπέρβαση.

Καλώς ή κακώς, φαίνεται τελικά πως ο πολίτης αυτής της ηπείρου θεωρεί δεδομένη την κοινωνική ειρήνη, την πολιτική ελευθερία και την απρόσκοπτη πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες πρώτης γραμμής. 

Και ίσως αυτό να μην χρειάζεται να διαβάζεται πια ως αγνωμοσύνη ενός κακομαθημένου παιδιού, αλλά ως ο τελικός δείκτης της επιτυχίας της πρώτης αποστολής του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, να φτιάξει μια γωνιά σε αυτόν τον κόσμο που ο άνθρωπος με ή χωρίς κεφαλαίο δεν θα φοβάται.

Είναι κεκτημένα λοιπόν αυτά για έναν άνθρωπο που έχει γεννηθεί μέσα τους και καλώς τα θεωρεί έτσι.

Και θέλει παραπάνω. 

Επιτακτικά.

Κάτι που, ενώ δεν παύει να σοκάρει κάθε συνειδητοποιημένο δημοκρατικό πολίτη για ένα ρίσκο που θυμίζει απονεννοημένο διάβημα, προκαλεί και μια δυναμική μοναδική στην ήπειρο.

  
Αυτό που χρειάζεται είναι να καταφέρει κανείς να βρει τρόπους να απαντήσει στην πρόκληση.

Πώς θα κατορθώσει να δώσει το όραμα, αυτή τη ματιά από την κλειδαρότρυπα προς ένα μέλλον που θα ακούσει με ενδιαφέρον ο πολίτης.

Πώς θα καταφέρει να μεταφέρει αυτό το όραμα με τους νέους κανόνες του παιχνιδιού, της ψηφιακής εποχής, άρα και της Ψηφιακής Δημοκρατίας;

Τι είναι πια ικανό να φτάσει στην ψυχή ενός νέου ανθρώπου ή ενός κουρασμένου πολίτη για να τον κάνει να αισθανθεί κομμάτι ενός καινούργιου οράματος;

Ίσως απλά το παιχνίδι να έγινε πιο δύσκολο για τους ηγέτες και τους πολιτικούς και η πολιτική μια συνεχής μάχη με τον πολίτη σε όρους καταναλωτικούς, τους οποίους και κατέχει καλά και σε ένα πεδίο ψηφιακό, όπου ο χρόνος μικραίνει ασυγχώρητα και τα δεύτερα, ίσως ούτε και τα πρώτα, λάθη δεν επιτρέπονται.

Ίσως ο Άνθρωπος να ξεπέρασε τις Ιδέες και να μην το έχουμε πολυκαταλάβει και να ψάχνει στη θέση τους τα Επιτεύγματα

Ίσως πάλι και όχι.

Το σίγουρο είναι πως κάτι αλλάζει και αυτό είναι νομοτελειακά αναμενόμενο, όσο και εξελικτικά ευκταίο.

Ίσως η Ευρώπη να απέχει πολύ λιγότερο απ’ ό,τι νομίζει από μια καινούργια ημέρα που οι πολίτες θα αποφασίσουν να την οδηγήσουν σε κάτι άλλο.

Ακόμη κι αν τώρα ξεκίνησε αντανακλαστικά

Ίσως η ενιαία Ευρώπη και το νέο, αδιαμόρφωτο όραμα που θα δομηθεί επάνω στα γερά θεμέλια του κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας των τελευταίων δεκαετιών να απέχει λίγες μόνο νύχτες.

Ένας ηγέτης εδώ, ένας εκεί, μπορεί και μια πολιτική…βαρετή, όπως η ενεργειακή διασύνδεση ή και ένα γενναίο πανευρωπαϊκό πρόγραμμα περιορισμού της φτώχειας και πρόσβασης σε υπηρεσίες Υγείας και Εκπαίδευσης σε όλη την ήπειρο να δώσουν τον σπινθηρισμό που χρειάζεται το νέο ευρωπαϊκό όραμα κι όλα να αρχίσουν να έρχονται σε σειρά.

Σε νέα σειρά.

Πού ξέρεις, ίσως ακόμη και μια ανακοίνωση για την πρώτη αποστολή στη Σελήνη για κάποιους που θέλουν να κοιτούν και λίγο ψηλότερα για να είναι χαρούμενοι στη ζωή τους.

Ναι, είναι βέβαιο πως ο Μακρόν δεν θα φέρει τη λύση και πως δεν θα τελειώσουν οι ωδίνες της Ευρώπης τώρα.

Απλά τα πράγματα θα αρχίσουν να μπαίνουν σε σειρά, μια νέα σειρά.

Ίσως, όπως είχε πει πολύ καλύτερα κάποιος που δύσκολα θα ξεχάσει η Ιστορία «Now this is not the end. It is not even the beginning of the end. But it is, perhaps, the end of the beginning.».