Στη μεταχουντική εποχή που μερικοί από εμάς μεγαλώσαμε, ακούγαμε για Ευρώπη, μα δεν τη βλέπαμε σχεδόν ποτέ. Άντε σε τίποτα δηλώσεις πολιτικών ή σε κάποια καλλιτεχνική διαλεκτική, η φωνή των απ´έξω ακουγόταν αποσπασματικά κάποιες φορές τον χρόνο.

Επισκέψεις, ταινίες, μουσική, το Ευρωμπάσκετ,ναι, το Ευρωμπάσκετ, σκόρπιες ψηφίδες στο μωσαικό της ευρωπαικής μας ολοκλήρωσης, τίποτα περισσότερο.

Μια ανοιξιάτικη όμως μέρα του χρόνου, η Γηραιά Ήπειρος έκανε πάρτυ και είμαστε όλοι καλεσμένοι, σαν οικογένεια.

Όπως και στο σπίτι, οικογένεια…παιδιά, γονείς, παππούδες, με το μακρύ και το κοντό μας, όλοι γύρω απ´την τηλεόραση.

Και άστραφτε χρυσόσκονη το χαζοκούτι εκείνη τη μέρα, νότες, παραξενιές, ομορφιές, τρέλλες, αγάπη, όλα να στροβιλίζονται ανακατεμένα για 3-4 ώρες μαζί με την ψηφοφορία, με όλες αυτές τις απίθανες περσόνες να μας χαιρετούν από κάθε γωνιά της ηπείρου μαζί με τα…πουάν τους.

Και την ώρα που όλα τελείωναν και έβλεπες τα πάντα να κατακάθονται και τη χρυσόσκονη να σιγοσβήνει, εκεί, κάπου στο επίπεδο της πίστας, στο τραγούδι του νικητή, διέκρινες καθαρότερα από ποτέ το μωσαικό της ολοκλήρωσης που τόσο αναζητούσες.

Για να κρυφτεί κάπου στα όνειρά σου για μια ακόμη χρονιά.

Αυτή ήταν, αυτή είναι η Γιουροβίζιον.

Και μέρες πού ´ναι, μάνα είναι κι αυτή, οπότε τον νου μας.

Κι όσο κι αν μεγαλώσαμε πια, ώστε να μην τη θαυμάζουμε όπως τα όψιμα παιδιά της, ακόμα κι αν ίσως και να ασχήμυνε λίγο και ακούγεται τόσο αφελής, ας ξανανοίξουμε τα μάτια της παιδικής μας ψυχής, ανθρώπινης και συλλογικής, τότε που όλα ήταν αληθινά, μεγάλα και εφικτά.

Πού ξέρεις, ίσως να ήρθε η ώρα να χρειαστεί να ξανανιώσουμε μικροί για να γίνουμε μεγάλοι.