Οι άδειες. Οι μετά, όταν όλα έχουν γίνει και περιμένεις, τι θα γίνει και πού θα πάει το πράγμα.

Το όλο πράγμα. 

Που θυμάσαι τη μεγάλη αλήθεια. Πως είσαι εσύ, ο εαυτός σου κι ό,τι έχεις μέσα.

Χωρίς αποσκευές.

Σάρκα, κόκκαλα κι ένα μυαλό, όσα πιάνουν όλα αυτά μαζί.

Αυτό.

Πως τόσα θα μετρήσει η ζυγαριά. 

Ούτε τις αγάπες, ούτε τα όνειρα, ούτε αυτούς που έχεις δίπλα.

Μόνο εσένα.

Είναι πολλά; Εϊναι λίγα;

Κανείς δεν θα σε ακούσει για να απαντήσει.

Δεν νοιάζει και δεν ένοιαζε ποτέ κανέναν

Κι όσο κι αν κοιτάς το νούμερο, δεν έχει κάτι άλλο να σου δώσει.

Ένα νούμερο μόνο.

Κι αν αξίζει κάτι αυτή η στιγμή, που θά ‘ρθει μια-δυο φορές ακόμη στη ζωή σου, είναι για ένα μόνο πράγμα.

Για να δεις αν το νούμερο πού ‘γραψες, ανοίγοντας τα μάτια σου στο πρώτο φως, θα είναι το ίδιο με αυτό που θα παραδώσεις στο τελευταίο.

Με όσα ήρθες, με τόσα να φεύγεις.

Και τότε, όλα καλά.

Πάμε παρακάτω.

And there are these days also.

The void ones. When all is done and you just wait, what will happen next and where things will go to.

All things…

Remembering that single truth.

That it has always been just you, only yourself and whatever lies inside.

No extra luggage.

Only flesh and bones and an ounce of intellect, whatever all these are summing up to.

That’s it.

That’s what the scale will only measure.

Not the great loves, nor the dreams, or all those good people standing by your side.

Only you.

Will you be measuring up…or maybe not?

Against what? No one to listen, no one to answer.

As if there was really no meaning to it all in the first place.

And as, no matter how hard you ‘ll try to find yourself an answer, there ‘s nothing there for you.

Just a single number.

If this moment, that you will by finding yourself once or twice in your lifetime, is to worth something, it’s for a single thing.

To check the number that you’ve been given when opening your eyes to the first light, to the one at the end.

And hope that it stayed the same.

And then, all’s well.

Moving on.