Ο Άρθουρ είναι ένα πολύ τυχερό παιδί. Για την ακρίβεια, είναι το πιο τυχερό παιδί που θα μπορούσε να έχει γνωρίσει ποτέ κανείς. Γεννήθηκε την τέταρτη μέρα, του έβδομου μήνα, της Χρονιάς του Ιππότη, μιας χρονιάς που έρχεται μόνο κάθε χίλια χρόνια, όταν ο Ήλιος φωτίζει πιο δυνατά από ποτέ τη Γη, κάνοντας τους ανθρώπους…

Δεν την ζυγίζεις τη ζωή, δεν μπορείς ποτέ να νιώσεις πού και πώς σε πάει. Άντε το πολύ-πολύ να καταλάβεις κανά-δυο πράγματα για το σκαρί σου κι αυτό πολύ είναι. Χθες στο σχολείο, η δασκάλα βρέθηκε μπροστά σε ένα περιστατικό που έσπευσε να μας μεταφέρει.  Ένα αγοράκι έριξε το τάπερ με το φαγητό του, εκείνο…

Ούτε μια εβδομάδα δεν πέρασε από εκείνη την ώρα που με ρώτησες. ‘’Εγώ ψηλώνω, εσύ κονταίνεις’’, με περιέπαιζες όλη τη μέρα στην παραλία και το συνέχιζες και το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθείς. Σου έφτιαξα το γάλα σου και, αφήνοντάς το στο τραπέζι μπροστά μας σου είπα πως ναι, αυτό ακριβώς είναι μαϊμουδάκι, εγώ θα κονταίνω…

Οδηγούσα και άκουσα αυτό. Κι είναι αυτά τα έγχορδα που δεν σ’αφήνουν, αγγίζοντας αμέσως και τις δικές σου χορδές. Κι άρχισα να βλέπω εικόνες, από την πρώτη, μέχρι και σήμερα. Και καμμιά δύο από αύριο. Ζωή μου. Ανάσα μου. Καρδιά μου. Είναι μου, τώρα μου, χθες και αύριο μου. Πόσο γρήγορα μεγαλώνεις αγάπη μου. Χθες…

Πολύ σπάνια συμβαίνει αυτό. Να ξεκινώ από τον τίτλο και να γράφω μετά. Γιατί μου φαίνεται στημένο, σαν να καθοδηγώ το χέρι μου να υπακούσει σε εκείνη την πρώτη προαίσθηση, αντί να το αφήσω να ανασύρει από την ψυχή μου όλη την αλήθεια μέσα στο κείμενο. Κι έτσι είναι συνήθως το τελευταίο που προσθέτω, το…

Σπίτι μου το σινεμά, η σκοτεινή αίθουσα. Εκεί που η ψυχή ξεφοβίζεται και απλώνει, δίπλα και παραδίπλα, στις μπροστά και πίσω θέσεις και ακουμπά σε αυτές των άλλων. Παραμυθάδες φοβεροί και πρωταγωνιστές μπροστά και εμείς παιδιά με το στόμα ανοιχτό από κάτω, να ρουφάμε την κάθε στιγμή, μαθαίνοντας, ελπίζοντας, αγωνιώντας, κουβαλώντας όνειρα, φόβους, απορίες για…

Σε μια χρονιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ Κι όχι για καλό, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Κλειδωμένος απ’ όλα. Την καθημερινότητα, τις ανατροπές, ακόμα-ακόμα και την ατελείωτη αγάπη στο αγόρι μου. Να προσπαθώ να πιάσω το μολύβι και να γίνεται κάθε φορά όλο και πιο ασήκωτο, λέγοντας στον εαυτό μου: ‘’Άστο, μια άλλη φορά, τι…

Είναι κι αυτές οι μέρες. Οι άδειες. Οι μετά, όταν όλα έχουν γίνει και περιμένεις, τι θα γίνει και πού θα πάει το πράγμα. Το όλο πράγμα.  Που θυμάσαι τη μεγάλη αλήθεια. Πως είσαι εσύ, ο εαυτός σου κι ό,τι έχεις μέσα. Χωρίς αποσκευές. Σάρκα, κόκκαλα κι ένα μυαλό, όσα πιάνουν όλα αυτά μαζί. Αυτό.…

Ένα μεγάλο βήμα έγινε και ειλικρινά ελπίζω σε ένα μήνα να ανοίξει μια συζήτηση για το τι μας συνέβη ως κοινωνία αυτά τα χρόνια και πώς θα πρέπει να αφήσουμε όλοι μας το κεφάλαιο αυτό πίσω. Αυτό που μάλλον επιβεβαιώθηκε πλέον, είναι πως τα κόμματα διαμαρτυρίας/αντίδρασης είναι δομικά ανίκανα να παράξουν έργο. Κεφαλαιοποιούν απλά στον…