Νεραντζάκι θα πάρετε; Μάλιστα, θα πει κανείς, άλλος ένας χιουμορίστας.

Χιουμορίστας ή μη, έτσι αισθάνομαι, γράφοντας αυτές τις γραμμές. Άβολα. Σαν εκείνες τις ταινίες που έρχεται ο γαμπρός στο σπίτι και η αμηχανία ξεχειλίζει από παντού.

Είναι η στιγμή που βγαίνει το γλυκό του κουταλιού, σε αυτά τα ωραία, γυάλινα, διάφανα πιατάκια που είμαι σίγουρος πως τους αντιστοιχεί ένα από αυτά τα περίτεχνα, γαλλικά ονόματα.

Νεραντζάκι; Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη μου σκέψη σε έναν άνθρωπο που δεν με ξέρει και βρέθηκε στο σαλόνι του μυαλού μου. Μάνο με λένε και το μόνο που ξέρω και μπορώ να πω με περισσή βεβαιότητα είναι πως μου αρέσει να γράφω. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, έχω ανάγκη να γράφω, καθώς για εμένα μόνο αυτός ο τρόπος υπάρχει για να βάζω τις σκέψεις, τα όνειρα, τους φόβους σε μια σειρά και να τα οδηγώ έξω, στον καθαρό αέρα.

Αν γράφω καλά, πολύ, σωστά, λάθος, είναι απροσδιόριστο και , χωρίς να κάνω και τον πολύ υπεράνω, δευτερεύον.

Όχι αδιάφορο, καθώς σε όλους αρέσουν τα μπράβο και τα ζήτω, αλλά δευτερεύον, γιατί το βασικό είναι να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου, να τους δίνω ζωή και να τις στέλνω να κάνουν παρέα με σκέψεις άλλων ανθρώπων. Να παίζουν, να μαλώνουν, να ερωτεύονται, να χωρίζουν, να πολεμάνε πλάι-πλάι ή απέναντι. Να ζουν.

Σε εσένα που ήρθες στο σπίτι μου λοιπόν για να γνωρίσεις τις κόρες μου, αφού σε καλωσορίσω, δεν έχω τίποτα άλλο να σου πω από… ‘’-Nεραντζάκι να προσφέρω;’’.

Ή μάλλον καλύτερα, ‘’-Σας άρεσε, χειροποίητο είναι, να φτιάξω και καφεδάκι;’’

Ο χώρος αυτός λοιπόν είναι το σπίτι μου, εδώ κατοικώ και θέλω να σε ευχαριστήσω που μου έκανες την τιμή να τον επισκεφθείς. Ελπίζω να το βρεις ευρύχωρο, άνετο, ευάερο και ευήλιο που λένε, γιατί θα ήθελα πάρα πολύ να αποτελέσει ένα σημείο επαφής και σύνθεσης διαφορετικών απόψεων, ένα σημείο που συναντιούνται προσδοκίες, ιστορίες και διαφορετικές αφετηρίες για να…τα πουν.

Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι η δική μου αλήθεια, γιατί, όπως είπαμε, αυτός είναι και ο λόγος που σου γράφω.