Ποιος άραγε λέει όχι στα παραμύθια; Πόσο μάλλον όταν τα βλέπει μπροστά στα ίδια του τα μάτια, ζωντάνα, με όμορφους, ευθυτενείς νέους, να παντρεύονται από έρωτα και τη μεγάλη οικογένειά τους από όλη την Ευρώπη να προστρέχει με χαρά. Κανείς σίγουρα, πόσο μάλλον όταν τέτοια όμορφα παραμύθια αφηγούνταν εκατοντάδες χρόνια σε όλη την Ευρώπη έως…
Ο Άρθουρ είναι ένα πολύ τυχερό παιδί. Για την ακρίβεια, είναι το πιο τυχερό παιδί που θα μπορούσε να έχει γνωρίσει ποτέ κανείς. Γεννήθηκε την τέταρτη μέρα, του έβδομου μήνα, της Χρονιάς του Ιππότη, μιας χρονιάς που έρχεται μόνο κάθε χίλια χρόνια, όταν ο Ήλιος φωτίζει πιο δυνατά από ποτέ τη Γη, κάνοντας τους ανθρώπους…
Δεν την ζυγίζεις τη ζωή, δεν μπορείς ποτέ να νιώσεις πού και πώς σε πάει. Άντε το πολύ-πολύ να καταλάβεις κανά-δυο πράγματα για το σκαρί σου κι αυτό πολύ είναι. Χθες στο σχολείο, η δασκάλα βρέθηκε μπροστά σε ένα περιστατικό που έσπευσε να μας μεταφέρει. Ένα αγοράκι έριξε το τάπερ με το φαγητό του, εκείνο…
Ούτε μια εβδομάδα δεν πέρασε από εκείνη την ώρα που με ρώτησες. ‘’Εγώ ψηλώνω, εσύ κονταίνεις’’, με περιέπαιζες όλη τη μέρα στην παραλία και το συνέχιζες και το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθείς. Σου έφτιαξα το γάλα σου και, αφήνοντάς το στο τραπέζι μπροστά μας σου είπα πως ναι, αυτό ακριβώς είναι μαϊμουδάκι, εγώ θα κονταίνω…
Οδηγούσα και άκουσα αυτό. Κι είναι αυτά τα έγχορδα που δεν σ’αφήνουν, αγγίζοντας αμέσως και τις δικές σου χορδές. Κι άρχισα να βλέπω εικόνες, από την πρώτη, μέχρι και σήμερα. Και καμμιά δύο από αύριο. Ζωή μου. Ανάσα μου. Καρδιά μου. Είναι μου, τώρα μου, χθες και αύριο μου. Πόσο γρήγορα μεγαλώνεις αγάπη μου. Χθες…
Πολύ σπάνια συμβαίνει αυτό. Να ξεκινώ από τον τίτλο και να γράφω μετά. Γιατί μου φαίνεται στημένο, σαν να καθοδηγώ το χέρι μου να υπακούσει σε εκείνη την πρώτη προαίσθηση, αντί να το αφήσω να ανασύρει από την ψυχή μου όλη την αλήθεια μέσα στο κείμενο. Κι έτσι είναι συνήθως το τελευταίο που προσθέτω, το…
Σπίτι μου το σινεμά, η σκοτεινή αίθουσα. Εκεί που η ψυχή ξεφοβίζεται και απλώνει, δίπλα και παραδίπλα, στις μπροστά και πίσω θέσεις και ακουμπά σε αυτές των άλλων. Παραμυθάδες φοβεροί και πρωταγωνιστές μπροστά και εμείς παιδιά με το στόμα ανοιχτό από κάτω, να ρουφάμε την κάθε στιγμή, μαθαίνοντας, ελπίζοντας, αγωνιώντας, κουβαλώντας όνειρα, φόβους, απορίες για…
Σε μια χρονιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ Κι όχι για καλό, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Κλειδωμένος απ’ όλα. Την καθημερινότητα, τις ανατροπές, ακόμα-ακόμα και την ατελείωτη αγάπη στο αγόρι μου. Να προσπαθώ να πιάσω το μολύβι και να γίνεται κάθε φορά όλο και πιο ασήκωτο, λέγοντας στον εαυτό μου: ‘’Άστο, μια άλλη φορά, τι…
Είναι κι αυτές οι μέρες. Οι άδειες. Οι μετά, όταν όλα έχουν γίνει και περιμένεις, τι θα γίνει και πού θα πάει το πράγμα. Το όλο πράγμα. Που θυμάσαι τη μεγάλη αλήθεια. Πως είσαι εσύ, ο εαυτός σου κι ό,τι έχεις μέσα. Χωρίς αποσκευές. Σάρκα, κόκκαλα κι ένα μυαλό, όσα πιάνουν όλα αυτά μαζί. Αυτό.…
Ένα μεγάλο βήμα έγινε και ειλικρινά ελπίζω σε ένα μήνα να ανοίξει μια συζήτηση για το τι μας συνέβη ως κοινωνία αυτά τα χρόνια και πώς θα πρέπει να αφήσουμε όλοι μας το κεφάλαιο αυτό πίσω. Αυτό που μάλλον επιβεβαιώθηκε πλέον, είναι πως τα κόμματα διαμαρτυρίας/αντίδρασης είναι δομικά ανίκανα να παράξουν έργο. Κεφαλαιοποιούν απλά στον…
Στη μεταχουντική εποχή που μερικοί από εμάς μεγαλώσαμε, ακούγαμε για Ευρώπη, μα δεν τη βλέπαμε σχεδόν ποτέ. Άντε σε τίποτα δηλώσεις πολιτικών ή σε κάποια καλλιτεχνική διαλεκτική, η φωνή των απ´έξω ακουγόταν αποσπασματικά κάποιες φορές τον χρόνο. Επισκέψεις, ταινίες, μουσική, το Ευρωμπάσκετ,ναι, το Ευρωμπάσκετ, σκόρπιες ψηφίδες στο μωσαικό της ευρωπαικής μας ολοκλήρωσης, τίποτα περισσότερο. Μια…
Κάτι που βρίσκεσαι μεσοστρατίς, και για όλα όσα αποβλέπεις, έχεις αφήσει άλλα τόσα πίσω σου, κάτι που ανασταίνεις μια ζωούλα για όλα αυτά τα μάταια μα και τα τόσο ωραία, κάτι η διαστρική μελωδία του Μπράιαν και η ανόθευτη ενέργεια αλήθειας του Φρέντυ, τότε, τώρα, πάντα, κάτι αυτή η μικρή άκατος που πλέον όρισε τον…
Κυριακή απόγευμα με τον κολλητό λοιπόν, στον δρόμο για το κλειστό του μπάσκετ που έπαιζε τελικό η ομάδα. Κανά δεκάλεπτο πριν φτάσουμε, ξεκινά μια μπόρα χωρίς προηγούμενο. Φτάνοντας στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ, τα πράγματα έγιναν πια εξωπραγματικά, με τον αέρα να φυσά… μεσοπέλαγα και τα παπούτσια να βρίσκονται μόνιμα μέσα στο νερό, διασχίζοντας ρυάκια…
Τα αερικά της Ιστορίας
Πέρασαν μέρες, μήνας σχεδόν από την πρώτη μας συνάντηση. Κι είχα προλάβει ευτυχώς να αφουγκραστώ έγκαιρα τα σημάδια της Φύσης, για να αφεθώ απόλυτα σ’ αυτό που με είχε βρει. Γιατί είναι ένα κύμα τόσο μεγάλο αυτό, που άνθρωπος κανείς δεν μπορεί να σταθεί απέναντί του χωρίς να σπάσει κι εγώ να σπάσω δεν…
manoshourdakis 