Δεν την ζυγίζεις τη ζωή, δεν μπορείς ποτέ να νιώσεις πού και πώς σε πάει.

Άντε το πολύ-πολύ να καταλάβεις κανά-δυο πράγματα για το σκαρί σου κι αυτό πολύ είναι.

Χθες στο σχολείο, η δασκάλα βρέθηκε μπροστά σε ένα περιστατικό που έσπευσε να μας μεταφέρει.

 Ένα αγοράκι έριξε το τάπερ με το φαγητό του, εκείνο έσπασε και έβαλε το κλάματα. Ο δικός μου πήγε δίπλα του και του είπε, ‘’Μην κλαις, θα το φτιάξει ο μπαμπάς σου.’’.

Το αγοράκι τον κοίταξε και του είπε; ‘’Δεν θα το φτιάξει, οι γονείς μου έχουν χωριστεί’’, με τον δικό μου να απαντά ‘’Κι οι δικοί μου έχουν χωριστεί, αλλά με αγαπάνε και οι δυο.’’

Όταν το έμαθα αυτό, συγκλονίστηκα. Για την ενσυναίσθηση του Μιχάλη, αλλά και γιατί σε 12 λέξεις έκανε το μεγαλύτερο δώρο στους γονείς του, την αναγνώριση της αγάπης προς τον ίδιο, κάτω από τις πάντα ιδιαίτερες συνθήκες που ένας χωρισμός φέρνει.

Πόσο μάλλον όταν δεν είχαμε ακόμη βρει το θάρρος να εκφέρουμε την…καταραμένη λέξη εδώ και τόσον καιρό. Ακόμη και εδώ κατάφερε να μας υπερβεί, λέγοντάς τη για εμάς, στη σωστή της εκδοχή μάλιστα.

Χωριστεί.

Από μόνοι τους ίσως, ακόμη κι έτσι όμως ‘’χωριστεί’’, γιατί είναι κάτι που ποτέ δεν θα το ήθελαν οι ίδιοι, αλλά προέκυψε από τις περιστάσεις.

Άλλο ένα κεφάλαιο κλείνει, με το παιδάκι αυτό να γυρίζει τη σελίδα και για τους τρεις μας και εμείς να το ευγνωμονούμε για άλλη μια φορά.

Το βράδυ κοιμήθηκα ελαφρύτερα από ποτέ, σχεδόν όπως την μέρα που τον είχα πρωτοδεί στη ζωή μου, νιώθοντας πως το αγοράκι μου άνοιξε βήμα μακριά από τον χωρισμό των γονιών του. Κι ίσως ένιωσα και λίγο καλά και για εμένα τον ίδιο, καθώς το καλύτερό μου φάνηκε να στέκεται αρκετό.

Σήμερα, σε ένα διάλειμμα από τη δουλειά, διαβάζοντας τα νέα, ράγισε η καρδιά μου. Ένα αγγελούδι 6 χρονών κατέληξε από ασιτία και τα χτυπήματα των γονιών του. Στο βίντεο από την κάμερα του σπιτιού, το παιδάκι αυτό τριγυρνούσε με την κουβερτούλα του και μονολογούσε ‘’κανείς δεν με αγαπάει’’, ‘’κανείς δεν με ταΐζει’’. Για να έρθει λίγες ώρες μετά η μάνα του να το χτυπήσει στο κεφαλάκι του επανειλλημμένα, μέχρι αυτό να καταλήξει.

Ο Άρθουρ.

Με συγχωρείτε ειλικρινά που το μοιράζομαι μαζί σας και σκίζω τις καρδιές όλων, αλλά δεν αντέχεται κάποιες φορές τόσο Κακό, τόση ανικανότητα για Αγάπη.

Αισθάνεσαι πως το βάρος του κόσμου όλου σε πλακώνει, πως δεν έχει νόημα να ταξιδεύεις σε μια τόσο κρύα, τόσο μαύρη θάλασσα.

Κι ύστερα πάλι αναθαρρείς, βλέποντας ένα παιδί, ένα οποιοδήποτε παιδί, πόσο μάλλον το δικό σου, να λάμπει, αντανακλώντας την αγάπη σου.

Να αγαπάμε, χωρίς όρια. Κι αν δεν μπορούμε όλους, τότε τα παιδιά. Όλα τα παιδιά.

Δεν υπάρχει τίποτε πάνω από την Αγάπη και κανείς δεν τη δικαιούται περισσότερο από τα παιδιά.

Όπως και εμείς δεν δικαιούμαστε να αφήνουμε κανένα παιδί ανυπεράσπιστο απέναντι στο Κακό.

Συγγνώμη Άρθουρ, αγοράκι μου γλυκό.