Σπίτι μου το σινεμά, η σκοτεινή αίθουσα. Εκεί που η ψυχή ξεφοβίζεται και απλώνει, δίπλα και παραδίπλα, στις μπροστά και πίσω θέσεις και ακουμπά σε αυτές των άλλων.

Παραμυθάδες φοβεροί και πρωταγωνιστές μπροστά και εμείς παιδιά με το στόμα ανοιχτό από κάτω, να ρουφάμε την κάθε στιγμή, μαθαίνοντας, ελπίζοντας, αγωνιώντας, κουβαλώντας όνειρα, φόβους, απορίες για τα σημερινά, τα παλιά και όσα έρθουν μπροστά.

Η ιστορία πάντα το μέσο που μας ενώνει κι η μουσική θάλασσα να ταξιδέψει.

Σε ένα ταξίδι που έμαθα να είμαι ελαφρύς, να αφήνω στο λιμάνι τα μπαγκάζια μου, ανεβαίνοντας στη βάρκα, κλείνοντας τα μάτια και ξανανοίγοντάς τα όταν πια θα έχουμε ξανοιχτεί.

Εκεί που το μάτι απλώνει, η γη καμπυλώνει και όλα μοιάζουν να πηγαίνουν μπροστά, όσο και πίσω.

Και εκεί να στέκομαι μεσοπέλογα. Και να φωνάζω. Με όλη μου την καρδιά, μέχρι ο ήχος μου να γίνει ένα με τον αέρα.

Για εμένα. Για όλους.

Για το πού πάω. Για αυτά που θέλω. Για όσους άχρονα αγαπώ και κακιώνω που δεν έχω τον Χρόνο δικό μου. 

Για τη ζωή, την αλήθεια, αυτό το υπέροχο, κοφτερό μαχαίρι χωρίς ράχη που μού ’λαχε να κρατάω στο χεράκι από παιδί και κάθε τόσο μου κάνει χαρακιές όταν ξεχνιέμαι και το σφίγγω.

Για την αγάπη στον διπλανό, αυτόν που τραβάει τα ίδια με εσένα, αυτή την τόσο δύσκολη αγάπη, που σε κάνει να διστάζεις κάθε φορά που βρίσκεσαι σταματημένος στο φανάρι και θες να ρωτήσεις, ‘’όλα καλά, πώς την παλεύεις ρε φίλε;’’.

Για αυτό το δευτερόλεπτο που σε χωρίζει από το πρώτο φως, το πρώτο σχολικό, την πρώτη αγάπη μέχρι και τώρα, στις μέρες με όλα αυτά τα εφήμερα, τα ανούσια που έχεις αφήσει να σου κλέβουν στιγμές. 

Για τη νέα μου ζωή όταν με κοίταξες.

Τότε που όλα έβγαλαν νόημα.

Να πηγαίνεις μακριά, όσο πιο μακριά μπορείς.

Για να έχεις μια μεγάλη ιστορία να πεις.

Σε αυτό το παιδί που σε κοιτάει με το στόμα ανοιχτό.