-Τι θες να κάνεις στη ζωή σου;

-Πολλά, σπουδαία και μεγάλα, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα, θα ήταν…να ανοίξω ένα σινεμά.

Θερινό ή χειμερινό, εξίσου υπέροχο. 

Ακόμη καλύτερα και τα δυο μαζί. 

Και θά ‘χει κάθε Δευτέρα και Τρίτη μεγάλες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, κάθε μήνα αφιερωμένο σε ανάλογη θεματική, ίσως ακόμη και συγκεκριμένες ημέρες να είναι αφιερωμένες σε συγκεκριμένο είδος. 

Αλλά κι ο ίδιος ο θεατής θα μπορεί να επιλέξει τι θα δει. Γιατί το σινεμά θα είναι και κλαμπ μελών κι όποιος θέλει, θα γράφεται για να ενημερώνεται για τις ταινίες της εβδομάδας και τις προσεχώς και θα λαμβάνει μέρος στην ψηφοφορία για να επιλεγούν οι μεγάλες ταινίες που θα προβληθούν μέσα στη χρονιά, μέσα από μια μεγάλη λίστα που θα είναι αναρτημένη για τα μέλη.

Α κι όχι μόνο αυτό, θα υπάρχουν back-to back και μαραθώνιες προβολές από σειρές ταινιών. Και τα Σαββατοκύριακα, τα πρωινά, προβολές με τις καλύτερες παιδικές  ταινίες όλων των εποχών.

Στα διαλείμματα, που θα είναι δεκάλεπτα, θα παίζουν νέοι καλλιτέχνες ένα τραγούδι, ένα κομμάτι από θέατρο, ίσως ακόμη και stand-up κι ό,τι άλλο θέλουν.

Και θα έχει ωραίες, άνετες θέσεις που δεν θα τρίζουν, επάνω σε τέλεια κλίση, ώστε να μην ενοχλείται κανείς από κανέναν.

Και φανταστικό ποπ-κορν, βουτυράτο, αλατισμένο ή ανάλατο και καραμελωμένα ή απλά φυστίκια, αμύγδαλα και φοβερά ζαχαρωτά.

Θα έχει και ό,τι ποτό θες, όχι κοκτέιλ και βλακείες, απλά ποτά, σε ποτήρια ειδικά για να μπαίνουν στο μπράτσο του καθίσματος ή στο τραπεζάκι στο θερινό.

Το λόμπυ θα θυμίζει θέατρο, με σαλονάκια και σταντ και έναν χώρο που κάθε Τετάρτη θα δίνουν παράσταση τα παιδιά του διαλείμματος, οι…Intermissions.

Βέβαια στην αρχή ο κόσμος θα είναι μετρημένος στα δάκτυλα, φίλοι και γνωστοί. Μετά όμως θα αρχίσουν να έρχονται και κάποιοι σινεφίλ, ύστερα οι μπαμπάδες και οι μαμάδες του Σαββατοκύριακου και σιγά-σιγά όλο και περισσότεροι.

Και κάπως έτσι, αρκετά χρόνια από τώρα, αν κοιτάζει κάποιος στην καμπίνα προβολής θα βλέπει έναν χαρούμενο μεσήλικα, εμένα.

Θα πηγαίνω κάθε μέρα από το μεσημέρι για τον πρώτο έλεγχο και θα ανοίγω κατά τις 6, για να φεύγω στις δυο τα ξημερώματα, όταν έχω βεβαιωθεί πως όλα έχουν συμμαζευτεί και καθαριστεί στην εντέλεια.  

Και κάπως έτσι, η ζωή θα κυλά όμορφα

Μια μέρα, κάπως περίεργη, Κυριακή ίσως και νά ‘ναι, θα βάλω την αγαπημένη μου ταινία, θα πάρω ένα τεράστιο ποπκόρν, μαζί με μια μεγάλη κόκα-κόλα και ένα γενναιόδωρο ποτήρι με ουίσκι στο πλάι για μετά.

Και κάποια στιγμή, θα κλείσω τα μάτια, έτσι, για ένα δευτερόλεπτο, για να ξυπνήσω μέσα στην οθόνη, μαζί με όλους και όλα όσα αγάπησα.

Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου ή μάλλον καλύτερα, αυτό θέλω να κάνω με τη ζωή μου.

Γιατί; Ούτε και ξέρω και στο κάτω-κάτω δεν με ενδιαφέρει καν να μάθω.

Αν θα το καταφέρω;

Ίσως και όχι, πολύ πιο πιθανά όχι.

Έχει σημασία;

Όχι όση θα περίμενε κανείς.

Τουλάχιστον όχι τόση, όση έχει το να ζεις σε έναν τόπο που μπορείς να ονειρεύεσαι.

Γιατί, σε αντίθεση με ότι πιστεύουν πολύ, λίγοι τόποι σε αφήνουν να ονειρεύεσαι.

Σε αυτόν όμως εδώ τον τόπο, όσο δύσκολοι κι αν γίνονται καμιά φορά οι καιροί,ακόμη μπορείς.

Όχι γιατί έχει ωραίο καιρό και σαχλαμάρες, αλλά γιατί κάποιοι και εδώ και σε κάτι λιγότερα φωτεινά μέρη παραπάνω, έβαλαν μαζί τα δυνατά τους να καθυποτάξουν το Κτήνος για χάρη του Ανθρώπου, έτσι ώστε εμείς σήμερα να έχουμε σχεδόν ξεχάσει πια πώς είναι να περιφέρεται στη ζωή μας.
Και κάπως έτσι γίνονται τα όνειρα, όταν έχεις βγάλει από τον νου σου το Κακό.
Κι είναι δώρα ανθρώπων προς ανθρώπους, δανεικά από γενιά σε γενιά.
Ελπίζω εκείνη την Κυριακή, που θα κοιτάω μέσα απ’ τήν οθόνη, να βλέπω ανθρώπους με μάτια ανοιχτά και όνειρα μικρά και μεγάλα,το ίδιο κι ακόμη τυχερότερους κι από εμένα.

Έτσι θέλω να τελειώνει το δικό μου, στην αρχή ενός άλλου.

ΥΓ Αφιερωμένο στους αφελείς που ονειρεύτηκαν πως κάποτε όλοι θα μπορούν να ονειρευτούν