Darkest Hour λοιπόν… αν το δεις αυστηρά ιστορικά, θα βρεις τρύπες.

Είναι καλύτερο να τη δει κανείς ως μια ελεύθερη, σε μερικά σημεία δημιουργικά καλλιτεχνική, απόδοση των 10 περίπου ημερών που άλλαξαν τον ρου της Ιστορίας, ώστε σήμερα να είμαστε άνθρωποι που -τουλάχιστον- γράφουμε και λέμε αυτό που θέλουμε.

Ο Τσώρτσιλ υπήρξε η διαταραχή, αυτή η επίμονη πέτρα που έφραζε τη ροή των πραγμάτων προς τον ολοκληρωτισμό, όσο φυσικά και την επερχόμενη ταξική αποδόμηση από τη Νέα Τάξη, με την επέλαση Κοκκίνων σε Ανατολή και Μαύρων στη Δύση.

Η Ιστορία τον δικαίωσε όσο λίγους, όχι λαμπρά και καθάρια όπως στις ταινίες και τα βιβλία για τους μεγάλους άνδρες, αλλά μετά από πόνο, αίμα και αδελφοκτόνα μίση.

Καλύτερος από τον Γκάρυ Όλντμαν στον ρόλο αυτού του στοιχειού της Ιστορίας δεν υπάρχει, ένας αντιήρωας από μόνος του που αφηγείται ταυτόχρονα και την ιστορία της δικής του ψυχής.

Αν χάσει το Όσκαρ για να πάρει το τέταρτό του ο χαιδεμένος της Ακαδημίας Ντάνιελ Ντέι Λιούις θα είναι μεγάλη αδικία, από την άλλη, ίσως και να φωτιστεί έτσι ακόμη καλύτερα αυτή η…αόρατη κλωστή που τον συνδέει με τον Ουίνστον, εκείνων των αερικών που όλοι μας φοβόμαστε να κοιτάξουμε στα μάτια μα κι έχουμε τόσο ανάγκη.

Ευχαριστούμε Ουίνστον, ευχαριστούμε Γκάρυ.