Κάτι που βρίσκεσαι μεσοστρατίς, και για όλα όσα αποβλέπεις, έχεις αφήσει άλλα τόσα πίσω σου, κάτι που ανασταίνεις μια ζωούλα για όλα αυτά τα μάταια μα και τα τόσο ωραία, κάτι η διαστρική μελωδία του Μπράιαν και η ανόθευτη ενέργεια αλήθειας του Φρέντυ, τότε, τώρα, πάντα, κάτι αυτή η μικρή άκατος που πλέον όρισε τον Άρη δεύτερο σπίτι μας, μια ζαλάδα όλα μαζί, ένα βαλς συναισθημάτων γύρω από τον ίδιο σκοπό, του αιώνιου ερωτήματος που ο Άνθρωπος τόλμησε να θέσει στον εαυτό του για να συνθλιβεί, όσο και να εξυψωθεί στο όνομά του κάθε μέρα από τότε.
Ποιος είμαι, γιατί , είμαι τώρα, μα αν όχι πάντα, τότε μήπως ποτέ κι αν είναι έτσι, ποιο το νόημα;
“Who wants to live forever, when love must die” ρωτά ο Φρέντυ, τέμνοντας το “To be or not to be” του William, για να σκορπίσει την αγωνία του Ανθρώπου στους τέσσερις ανέμους, του Όχι, του Ναι, του Τώρα και του Πάντα.
Ερώτημα που μόνος δεν φτιάχτηκε πότε κανείς για να μπορέσει να απαντήσει, μόνο όλοι μαζί, ως ένα και που σήμερα, για πρώτη φορά στον κύκλο της Ιστορίας μας, τολμάμε να χαράξουμε ένα υπομειδιάμα στη θέα του, εκεί, στο κατώφλι της μετάβασής μας σε είδος… διαστρικό.
Ίσως λοιπόν να μπορείς να ζήσεις για πάντα και η αγάπη να ξαναγεννιέται κάθε φορά, σε κάθε νέο σου πλανήτη, γαλαξία, σύμπαν.
Ίσως η κάθε επόμενη άκατος να παίζει το ηλεκτρικό μοιρολόι του Μέι στη θεία επίκληση του Φρέντυ για το αιώνιο ερώτημα, σε κάθε νέο τόπο και χρόνο.
Ίσως να νιώθεις κομμάτι του Όλου, στον αντίλαλο της ύπαρξής σου, εκείνη την τελευταία, άχρονη εκπομπή ενέργειας στ´ αστέρια.
Και το πάντα να γίνει μια απειροελάχιστη,σφιχτή, στιγμιαία, αγκαλιά, όλων αυτών που υπήρξαν μέχρι το τέλος του ίδιων των Νόμων που μας έφτιαξαν.
Και πού ξέρεις, ίσως έχουμε μέχρι τότε βρει τον τρόπο να γίνουμε και κάτι ακόμη παραπάνω, για το επόμενο ταξίδι.
manoshourdakis 