Σε μια χρονιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ Κι όχι για καλό, τουλάχιστον σε πρώτη φάση.

Κλειδωμένος απ’ όλα. Την καθημερινότητα, τις ανατροπές, ακόμα-ακόμα και την ατελείωτη αγάπη στο αγόρι μου.

Να προσπαθώ να πιάσω το μολύβι και να γίνεται κάθε φορά όλο και πιο ασήκωτο, λέγοντας στον εαυτό μου: ‘’Άστο, μια άλλη φορά, τι να πρωτογράψεις άλλωστε, κάτσε να ηρεμήσεις πρώτα.’’

Και έρχεται μπροστά σου μια χαζομάρα, ένα trailer και μερικά κλιπάκια για μια ταινία που κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θά ‘βλεπε ποτέ, από έναν ηθοποιό και για ένα θέμα, διόλου σοβαροφανή και τα δυο.

Που δεν έπαψε για εμένα, από τότε που συνειδητοποίησα τον εαυτό μου. να αναφέρεται στο πιο σπουδαίο πράγμα που έχω αναγνωρίσει μέχρι σήμερα στη ζωή μου.

Το χιούμορ. 

Γιατί τα εμπεριέχει όλα, Αλήθεια, ανατροπή, αυτοσαρκασμό. Και αγάπη, πάντα αγάπη.

Έχω ξεχάσει πολλά σπουδαία πράγματα στη ζωή μου και σίγουρα πρόκειται να ξεχάσω άλλα τόσα, ένα καλό αστείο όμως ποτέ, με το καθένα τους να έχει υπάρξει πυξίδα που είτε μου έδειχνε νέες γωνίες ή με επανέφερε στα ίσα μου, σκουντώντας με γλυκά, ώμο με ώμο.

Ένα τρέιλερ λοιπόν και πίσω λοιπόν στη Eurovision που έβλεπα με την γιαγιά μου κάθε χρόνο, εκεί κοντά στα γενέθλιά μου, φέρνοντας την ευρωπαϊκή μας γειτονιά με όλες τις παραξενιές της στο σαλόνι μας, με ταξιδευτή αυτή τη φορά έναν από εκείνους τους ξεχωριστούς ανθρώπους που η ευαισθησία και ο αυτοσαρκασμός δεν έπαψε ποτέ να εκπλήσσει και να συγκινεί.

Έναν από τις λίγες δεκάδες αυτών των ευλογημένων, θερμογόνων, ανθρώπων που σου ζεσταίνουν την καρδιά, μαζί με τον Τσάρλι, τον Τζιν, τον Μελ, τους Μόντυ, τον Γουώλτερ τον Τζακ και τον Μπλέικ, τον Πήτερ, τον Λέσλι και την παρέα του, τον Μπιλ, τον Ρόμπιν, τον Στιβ, τον άλλο Στιβ και λίγους ακόμη.

Γενναίοι στρατιώτες της χαράς κι ελαφρότητας των πάντων και της πανανθρώπινης ανοχής στη διαφορετικότητα, να αποβαίνουν ισοπεδωτικά ενάντια στα σκοτάδια του Ανθρώπου και την ματαιότητα του πιο πολυτιμου πράγματος που θα έχουμε ποτέ, της ίδιας της ζωής. 

Γιατί τι παραπάνω είναι αυτή η ρημάδα η ζωή τελικά;

Δυο φιλιά, τρεις αγκαλιές, μια ψυχούλα στα χέρια σου, τα γέλια και τα κλάματα στις ιστορίες που λέμε αναμετάξυ μας τα βράδια, εκεί, στην ασφάλεια της σπηλιάς μας, γύρω απ’ τη φωτιά, για τα μεγάλα κυνήγια, τα μακρινά ταξίδια, τους πολέμους και τις αγάπες κι αυτό που υπάρχει πάνω από τον ουρανό, πίσω από τον ήλιο και το φεγγάρι μας.

Κι είναι όμορφη, δεν μπορεί παρά να είναι όμορφη. Ε, και τις φορές που δεν είναι και τόσο, δεν χάθηκε ο κόσμος, γίνε εσύ όμορφος για αυτή.

Όπως και το λεμόνι, δάγκωσέ τη γενναία κι ας είναι ξινή, ρίξε ένα χαμόγελο και κράτησέ τη λίγο παραπάνω στο στόμα κι εκείνη θα σου ανταποδώσει μια ανεπαίσθητη γλύκα εκεί, κοντά στους σιελογόνους.

Τη δική σου γλύκα.

Καλέ μου Γουίλ, σε ευχαριστώ για την πυξίδα. Μέχρι την επόμενη φορά.