Οδηγούσα και άκουσα αυτό.

Κι είναι αυτά τα έγχορδα που δεν σ’αφήνουν, αγγίζοντας αμέσως και τις δικές σου χορδές.

Κι άρχισα να βλέπω εικόνες, από την πρώτη, μέχρι και σήμερα.

Και καμμιά δύο από αύριο.

Ζωή μου. Ανάσα μου. Καρδιά μου.

Είναι μου, τώρα μου, χθες και αύριο μου.

Πόσο γρήγορα μεγαλώνεις αγάπη μου.

Χθες σε κρατούσα στον πήχη του χεριού μου. Όχι σαν χθες, χθες.

Χθες ξυπνούσα στην κάθε ανεπαίσθητη φωνούλα σου για να βρεθώ στο πλευρό σου.

Χθες ήταν που σε κοίταξα και με κοίταξες πρώτη φορά κι εσύ.

Που σου μιλούσα πριν ακόμα αντικρίσεις τον κόσμο καρδιά μου και με άκουγες και μου ακουμπούσες το ποδαράκι σου.

Όπως και στις πρώτες σου στιγμές, εκεί, στην πρώτη μας αγκαλιά, που αμέσως κατάλαβες ποιος είμαι και ησύχασες.

Μεγαλώνεις αγάπη μου.

Και το φως σου απλώνει.

Πιο δυνατά, πιο ανοιχτά, όλο και ψηλότερα.

Φοβάμαι αγάπη μου.

Πως δεν θα θυμάμαι πια ποιος είμαι, χωρίς εσένα να με φωτίζεις αγάπη μου.

Μάλλον γιατί χωρίς εσένα δεν είμαι, δεν ήμουν ποτέ.

Γιατί είμαι απλά η αρχή σου, κι εσύ τα πάντα μου.

Πάντα ήσουν τα πάντα μου, απλά έτυχε να το μάθω κάπου στα μισά.

Δεν φοβάμαι για εμένα, μην με παρεξηγείς ψυχή μου.

Αλλά για αυτό που εσύ θα αντικρίζεις όσο μεγαλώνεις κι εγώ μικραίνω.

Κι αν θα το καμαρώνεις το ίδιο όπως τώρα και αύριο, και μεθαύριο. Και τότε.

Δεν ξέρω αγάπη μου αν τα όλα μου σου φτάνουν.

Κι αν σου αξίζει να μεγαλώσεις σε αυτό που έφτασα εγώ.

Θέλω να βλέπεις χαρές και προκλήσεις στη ζωή σου, όχι έννοιες και δυσκολίες.

Να χαμογελάς στους ανθρώπους, να χορεύεις, να αγαπάς χωρίς φόβο.

Να μαθαίνεις, να διεκδικείς, και να συγχωρείς.

Δεν ξέρω τι μπορώ να σου εμφυσήσω από όλα αυτα.

Ξέρεις, είπα ψέμματα πριν αγάπη μου.

Φοβάμαι για εμένα.

Γιατί χωρίς το φως σου δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένας μεγάλος άνθρωπος, εκεί, κάπου στα μισά του.

Που όπως όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι, βλέπει τον εαυτό του να μικραίνει.

Που χωρίς τα μάτια σου, θα βλέπω πιο πολύ στα σκοτάδια μου.

Με όλο αυτόν τον χρόνο που με φωτίζεις απλόχερα για να βρω την άκρη μου, να τελειώνει, δεν ξέρω αν θα προλάβω παιδί μου να τα καταφέρω.

Και τρέμω στην ιδέα πως θα πάψεις να κοιτάς προς τη μεριά μου, καθώς η ζωή σου θα απλώνει υπέροχα κι αλλού.

Φοβάμαι αγάπη μου.

Κράτα μου το χέρι.